Του Φώτη Σιούμπουρα

Διανύουμε ήδη την τέταρτη Μεγάλη Εβδομάδα  του τέταρτου Μνημονιακού μας έτους και «αι γενεαί πάσαι» των Ελλήνων συνεχίζουν  να ανεβαίνουν χωρίς σταματημό τον Γολγοθά τους. Από τότε ,( παραμονές του Πάσχα  ήταν), που από το ακριτικό Καστελλόριζο  ο τότε πρωθυπουργός  με διάγγελμά του οδηγούσε τη χώρα στον « δρόμο του μαρτυρίου», του ΔΝΤ και του Μνημονίου, λες και…

η Μεγάλη Εβδομάδα πήρε άλλη διάσταση. Δεν είναι  τώρα για μας μόνο η συνοπτική ιστόρηση  του θείου πάθους, είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότητας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Από τότε ως τα σήμερα , όπως και από την εποχή του Ιησού, δεν έπαψε η ζωή μας να είναι γεμάτη από Ιούδες που προδίδουν και Θωμάδες που δυσπιστούν. Από Σίμωνες πού αίρουν τον σταυρό και Πιλάτους που «νίπτουν τας χείρας των». Από Μάρθες και Μαρίες που «τυρβάζουν περί πολλά» και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία. Από Καίσαρες που κρίνουν διατεταγμένα σε δεύτερο βαθμό και από Βαρραβάδες που αθωώνονται. Από άρχοντες περιβαλλόμενους «ψευδή πορφύραν» και από Ιωσήφ «κεκρυμμένους δια τον φόβον των Ιουδαίων». Από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες. Από γυναίκες «εν πολλαίς αμαρτίες» και από Πέτρους «τρίτων αρνησαμένους». Μια εναλλαγή του «Ωσσανά» και του «Σταύρωσον», του ενταφιασμού και της Ανάστασης, του Γολγοθά και του θριάμβου, της ελπίδας, της περηφάνειας  και του προσκυνήματος. Η χώρα μας εξακολουθεί να διέρχεται  μέρες δύσκολες. Μέρες που  έχουν έντονη τη γεύση των θλίψεων, της πικρίας, της κόπωσης και της απόγνωσης. Όμως είναι και μέρες που μας επιβάλλουν να είμαστε ενωμένοι, αισιόδοξοι, ελπιδοφόροι. Η οργή, ο φόβος, η απογοήτευση και η απαισιοδοξία δεν μας οδηγεί πουθενά. Πρέπει να έχουμε ψυχική και κοινωνική δύναμη για να ξεπεράσουμε την κρίση. Εδώ που φτάσαμε (ή μας έφτασαν αν θέλετε) ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σόιμπλε ούτε  καμία «συμμαχία του Νότου» πρόκειται να μας σώσει.  Να συνειδητοποιήσουμε ότι  δεν θα τα καταφέρουμε με οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός από το να μαζέψουμε τα σπασμένα μας, να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες, να συνειδητοποιήσουμε ότι, ευτυχώς, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω (διότι υπάρχουν μερικοί που ακόμα το πιστεύουν και το επιθυμούν), να στρωθούμε στη δουλειά, και να μη σηκώσουμε κεφάλι ώσπου να νιώσουμε ότι μπορούμε, πρωτίστως μόνοι μας, ασχέτως των δανείων, αλλά όχι (δυστυχώς) χωρίς αυτά. Να συμμαζέψουμε  το Κράτος-τέρας που κτίστηκε επί τόσα χρόνια απ’ όλους τους κομματικούς μηχανισμούς , αναπτύχθηκε μέσα στη διαφθορά, στελεχώθηκε από πολύ μεγάλη μερίδα υπαλλήλων που ήταν εξαρχής, ή έγιναν στη συνέχεια, πιο μέτριοι από μέτριους και συντηρείται έκτοτε μόνο χάρη στην όποια δύναμη μπορεί ακόμα να αντλεί από το σχεδόν έκπτωτο πια συνδικαλιστικό παραμάγαζο της κάθε κρατικής υπηρεσίας. Και η κυβέρνηση  να δώσει στον ελληνικό λαό την ελπίδα ότι οι θυσίες  του δεν πάνε χαμένες. Ότι μπορεί να αλλάξει τον «ρουν της ιστορίας». Η αλήθεια είναι πως κάτι αλλάζει σ αυτό τον τόπο. Κάποια σημάδια ανάκαμψης παρατηρούνται κι ένα φως αχνοφέγγει στο βάθος του τούνελ. Μα θέλει  δουλειά πολύ ακόμη για να «γυρίσει ο ήλιος». Οι στιγμές είναι κρίσιμες και οι επόμενοι 9- 10 μήνες θα είναι οι δυσκολότεροι για τον καθένα από εμάς που θα τραβά τον δικό του Γολγοθά. Ας αποτελέσει ο χρόνος όμως αυτός την απαρχή για οριστική επίλυση του ελληνικού προβλήματος και για ένα καλύτερο μέλλον. Η τρόικα θα μας ξανάρθει τον Ιούνιο. Να είναι η αρχή για μεγαλύτερη χαλάρωση από την μέγγενή της. Kαι στις αρχές του φθινοπώρου η χώρα να μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλύτερο μέσα σε ένα γεωπολιτικό και οικονομικό ευρωπαϊκό περιβάλλον που αλλάζει ραγδαία.Οι εκλογές στη Γερμανία μπορεί να αποτελέσουν τον καταλύτη. Μπορεί να είναι η αρχή για νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους χωρίς νέα μέτρα. Αλλά με μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων. Για όλα αυτά χρειάζεται δουλειά και συνέπεια. Καμία χαλάρωση, όπως ζητά επιμόνως και ο πρωθυπουργός, από τους υπουργούς σημερινούς ή αυριανούς. Ούτε μέσα στο καλοκαίρι. Για να ελπίζουμε στην Ανάσταση, μετά τον Γολγοθά και τα Πάθη και όχι να επακολουθήσει ένας νέος Γολγοθάς μετά την Ανάσταση.