Μία Πασχαλιά εν ετέρα μορφή…
Γράφει ο π. Χρήστος Κούρτης
Πολύ πιο διαφορετικές η φετινή Σαρακοστή και η Μεγάλη Εβδομάδα. Πολύ πιο ξεχωριστές. Πολύ πιο οδυνηρές. Και τώρα που τελείωσαν τί; Τώρα που η Ανάσταση του Κυρίου συνέβη, τί; Τώρα που το Χριστός Ανέστη το κραυγάσαμε στα μπαλκόνια, τί; Όλα πάλι στρέφονται γύρω από τα πρόσωπα που έζησαν τον Ιησού. Αν τον προηγούμενο καιρό ταυτιστήκαμε με τους 10 μαθητές που εγκλωβίστηκαν και κρύφτηκαν πίσω από τις πόρτες, από τον φόβο και την υποταγή-υπακοή, τούτον τον αναστάσιμο καιρό, ο νους πηγαίνει στις Μυροφόρες γυναίκες και στο σύνολο των μαθητών που ανέμεναν στο υπερώο.
Αλήθεια, πόσο τραγικό να αντικρίζεις αναστημένο τον Κύριο και Θεό σου και Αυτός να σου λέγει: ‘Μη μου άπτου’! Αλήθεια, πόσο τραγικότητα κρύβει η επιθυμία να ψηλαφίσεις τις πληγές του μέχρι πρότινος νεκρού διδασκάλου σου και να μην τολμάς λόγω της απιστίας σου! Αλήθεια, πόση ένταση κουβαλά η πρόσκληση να Τον αγγίξεις, να Τον ακουμπήσεις, να Τον αγκαλιάσεις κι όμως τελικά το μόνο που κάνεις είναι να ομολογείς: ‘ο Κύριός μου και Θεός μου’! Πόση ανάγκη είχαν οι μαθητές και οι μαθήτριες να γευτούν μία αγκαλιά του Αναστημένου Κυρίου! Πόση ανάγκη να χαρούν ένα χάδι!
Κι όμως. Ακόμη και Αναστημένος ο Κύριος δεν το πρόσφερε από την αρχή απλόχερα. Τον είδαν. Έφαγαν μαζί Του. Αντάλλαξαν κουβέντες. Συνοδοιπόρησαν. Όμως, δεν αγκαλιάστηκαν όπως κάνει ένας ξενιτεμένος ή ένας εξορισμένος που γύρισε στους ανθρώπους του. Ίσως, γιατί Του θύμιζαν τους εβραίους του Μωυσή που μέσα σε 40 ημέρες έφτασαν από την Αίγυπτο στη γη της Επαγγελίας εν μέσω ευεργεσιών. Όμως η γκρίνια και η αχαριστία και η δυσπιστία τους έριξε άλλα 40 έτη περιπλανώμενους στην έρημο. Ίσως αυτό Του θύμισε και γι’ αυτό ήταν φειδωλός και όχι διαχυτικός.
Ετούτη η Πασχαλιά είναι διαφορετική. Ετούτη η Πασχαλιά είναι πράγματι ξεχωριστή. Δεν ξέρουμε πως να εκφράσουμε την χαρά μας. Δεν γνωρίζουμε αν η επιθυμία να αγκαλιαστούμε και να ασπαστούμε ο ένας τον άλλον είναι τελικά και θανάσιμος. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον αδελφό μας που θέλει να μας ευχηθεί. Δεν μπορούμε να καθίσουμε σε κοινό γιορτινό τραπέζι.
Ετούτη η Πασχαλιά, όμως, δεν είναι οδυνηρή. Γιατί τελικά ο Χριστός αναστήθηκε και μαζί Του παύει κάθε είδος φόβου, στεναχώριας και μοναξιάς. Αναστήθηκε και μαζί Του σταματά κάθε αχαριστία και εμφανίζεται η δοξολογία. Αναστήθηκε και μαζί Του οι μαθητές πλημμυρίζουν από χαρά, γιατί λαμβάνουν ειρήνη, και νοιώθουν ειρηνικά γιατί πλέον είναι χαρούμενοι. Αναστήθηκε και μαζί Του ανατέλλει το Φως. Αναστήθηκε και μαζί Του ξεπροβάλλει η ελπίδα. Αναστήθηκε και μαζί Του αναγεννιέται η πίστη. Κι αυτή την φορά με περισσή ανάγκη να αγκαλιάσουμε με τις καρδιές μας πιότερο αληθινά και καρδιακά τον Αναστημένο Χριστό, τον αδελφό πλησίον μας, τον κρυμμένο και αληθινό εαυτό μας.
Χριστός Ανέστη
Πασχαλιά 2020