Του Φώτη Σιούμπουρα

 

Να λοιπόν που ο φαύλος κύκλος επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη μια φορά και οι αισιόδοξες εκτιμήσεις και προβλέψεις πέρασαν στο περιθώριο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς εδώ και τρία χρόνια , τα χρόνια του ΔΝΤ και των Μνημονίων. Έστω και αν …

τώρα η τρικομματική κυβέρνηση ανθίσταται στις πιέσεις των δανειστών και παλεύει για να μην επιβληθούν νέα σκληρά μέτρα η τρόικα καταφέρνει να  ανοίξει και πάλι την πόρτα της αμφισβήτησης και να μετατρέψει την οικονομική κρίση, το οικονομικό πρόβλημα σε πολιτικό. Γιατί και τώρα η κυβέρνηση είναι αυτή που θα πρέπει να αποφασίσει, εν μέσω των διαπραγματεύσεων, αν θα υποκύψει στις πιέσεις της τρόικα και τις απαιτήσεις της  ή θα επιμείνει στις δικές της θέσεις. Ούτως ή άλλως μετά το αισιόδοξο κλίμα που είχε επικρατήσει τον περασμένο Δεκέμβριο με την «απελευθέρωση» των δόσεων επανήλθε και πάλι ο προβληματισμός. Εντάξει το «δόση» μας πάλι θα την πάρουμε, αλλά γιατί θα πρέπει η κυβέρνηση  να φτάσει και πάλι στο σημείο να διαπραγματεύεται τα «αυτονόητα και τα συμφωνηθέντα»; Γιατί, θα έπρεπε να φτάσουμε και πάλι να συζητάμε αν θα έπρεπε η κυβέρνηση να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των τροϊκανών ή  να δράσει, μονομερώς; Γιατί θα έπρεπε να φτάσουμε πάλι σε φαύλο κύκλο;

 Ναι η κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη σε Μνημόνια και δεσμεύσεις. Ναι η κυβέρνηση πιέζεται πολλαπλώς από τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους τροϊκανούς. Ξέρει ότι δεν μπορεί να αναιρέσει το σχέδιο των ξένων ,παρότι καταβάλει προσπάθειες για «διορθωτικές» αλλαγές. Από την άλλη μεριά όμως είναι αντιμέτωπη με την κοινωνία και τις αντοχές της. Γνωρίζει πολύ καλά ότι μερικές αποφάσεις , τις οποίες λαμβάνει είναι αλήθεια κάτω από πίεση, προκαλούν την κοινωνία.
Οι πολίτες αδημονούν, καθώς η εισοδηματική καχεξία διατηρείται επί μακρόν, οι φορολογικές υποχρεώσεις φαντάζουν ατελείωτες και η βύθιση της οικονομίας δεν λέει να ανακοπεί. Η πρόοδος, η όποια πρόοδος, είναι αναιμική δεν γίνεται αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση διεκδικεί χρόνο κι ανοχές. Παίζει με αυτά τα δύο στοιχεία και παίρνει ρίσκο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι. Τώρα ή θα αντέξει την πίεση και θα κερδίσει τον χρόνο που χρειάζεται για να αποδώσει υποτυπωδώς το πρόγραμμα ή θα κάνει στροφή και… όπου βγει. Το τι θα ακολουθήσει είναι θέμα αντοχών και πίστης. Εντάξει τώρα για μια ακόμη φορά , αφού χορέψαμε στους ρυθμούς της τρόικας θα πάρουμε τις «δόσεις» μετά τις «σκληρές διαπραγματεύσεις» που κράτησαν και πάλι επί μακρόν. Να δούμε όμως και τους ρυθμούς στους οποίους κινείται η χώρα. Γιατί είναι αλήθεια πως η χώρα έχει χάσει τελευταία το ρυθμό, την κίνησή της. Ακόμη κι έξω από τα αστικά επαρχιακά κέντρα η εικόνα δεν αλλάζει. Ούτε βουή, ούτε σχόλη πια. Αν διατηρηθεί αυτή η κατάσταση για λίγο καιρό ακόμη …ο θεός να βάλει το χέρι του. Πριν λοιπόν τα πράγματα πάρουν μορφή συγκεκριμένη χρειάζονται κινήσεις και δράσεις ικανές να αναστρέψουν αυτή την εικόνα και την αίσθηση ερημιάς. Η οικονομία, η κοινωνία μας , η χώρα θέλουν ένα σοκ επανεκκίνησης, κατά πως λέει και ο πρωθυπουργός, ικανό να ξυπνήσει τους πάντες από το λήθαργο της υποβάθμισης, της υποχώρησης και της ερήμωσης. Όσοι είναι κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους συνήθως δεν έχουν παραστάσεις. Πνιγμένοι στα υποδείγματά τους δεν αντιλαμβάνονται το βάρος της ύφεσης, δεν είναι σε θέση να συλλάβουν ότι οι πολίτες δεν έχουν και δεν μπορούν. Ότι οι επιχειρήσεις δεν αντέχουν όσες περικοπές κι αν κάνουν. Έλλειψις χρημάτων στάσις εμπορίου έλεγαν οι παλαιότεροι. Όταν το εισόδημα φθίνει η αγοραστική δύναμη χάνεται, ο κόσμος αυτοπεριορίζεται, ξοδεύει τα απαραίτητα και τα λουκέτα περισσεύουν. Όλα, λοιπόν, τώρα πρέπει να ιδωθούν με άλλο πνεύμα, με άλλο μάτι. Η κυβέρνηση οφείλει να ξαναδεί συνολικά την οικονομική θέση της χώρας, να ξαναγράψει το βιβλίο της οικονομικής πολιτικής, να επανακαθορίσει τις προτεραιότητες, να θέσει τον άνθρωπο πάνω απ’ όλα και στη βάση σεβασμού της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης να ανακτήσει χαμένες ελευθερίες και δυνατότητες έναντι δανειστών και εταίρων, έναντι των πάντων. Η Ελλάδα έχει ανάγκη αυτή την ώρα από μια νέα συμφωνία στο εσωτερικό της κι από μια νέα σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο δεν βρίσκει τη νέα ισορροπία κινδυνεύει είτε να ερημώσει είτε να αυτοπυρποληθεί. Μακάρι να μην συμβεί κανένα από τα δύο.