Του Φώτη Σιούμπουρα
Το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες , το νέο μνημόνιο είναι επί θύραις και η ρύθμιση του χρέους σε αναμονή. Τυπικά φτάσαμε στη μέση ενός κύκλου, ο οποίος άρχισε τον Ιανουάριο του 2015. Θα κλείσει το φθινόπωρο του 2018, χωρίς να αποκλείεται και το 2019 ή η πρώτη κυβέρνηση παραδοσιακού αριστερού κόμματος θα είναι και η πρώτη που θα ολοκληρώσει πιθανότατα μια μνημονιακή θητεία; Πολιτικά βέβαια προεξοφλείται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου θα έχει την τύχη των προηγούμενων. Δεν μπορεί να είναι διαφορετική από εκείνη των προκατόχων της. Κι αυτό γιατί μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, που την εμπιστεύθηκε δύο φορές το 2015, απομακρύνθηκε, όταν επιβεβαιώθηκε ότι οι υποσχέσεις έγιναν λόγια του αέρα και η ασκούμενη πολιτική επιδείνωσε την οικονομική κατάστασή του. Όπως όμως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα κι αφού υπενθυμίσουμε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έμεινε δυόμισι χρόνια, η «πρώτη φορά αριστερά, συν κάτι από δεξιά» κυβέρνηση είναι η πρώτη στα μνημονιακά χρόνια που έχει τη χρονική άνεση να επιχειρήσει να αλλάξει αυτήν την εικόνα, αν καταφέρει να ολοκληρώσει το δικό της success story. Θεωρητικά, μπορεί να φτάσει έως και τον Οκτώβριο του 2019, αφού δεν έχει μπροστά της κανένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, εκτός από την ίδια την κοινωνία που αγκομαχά, χωρίς να έχει το κουράγιο πια να διαμαρτύρεται. Είναι βέβαια πιθανό να προκηρύξει εκλογές το φθινόπωρο του 2018, με βασικό στόχο να μην έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται τα μέτρα που ψηφίζονται τώρα. Μέχρι τότε το βασικό σενάριο για το «αριστερό» success story έχει σχηματοποιηθεί: Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, το οποίο η αντιπολίτευση χαρακτηρίζει τέταρτο Μνημόνιο, εμφανίζεται από την κυβέρνηση ως «εξιτήριο» από την εποχή των μνημονίων και η ρύθμιση για το χρέος ( κάποια ρύθμιση δηλαδή, που δεν θα έχει όμως καμία σχέση με τη δραστική μείωση ή «κούρεμα», που υπόσχονταν) θα αποτελέσει το δεύτερο προπαγανδιστικό εργαλείο των κυβερνώντων. Παράλληλα η «έξοδος στις αγορές»,(έστω και δοκιμαστικά), αλλά και η αναμενόμενη ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα αποτελέσουν την κορύφωση αυτής της «ιστορίας επιτυχίας». Όλα αυτά, μαζί με όσα θα γίνονται στο εσωτερικό πεδίο (διορισμοί, τακτοποιήσεις και, πάνω απ’ όλα, διανομή του πλεονάσματος του 2017 λίγο πριν από τις εκλογές του 2018), θα αποτελέσουν το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο που θα χρησιμοποιηθεί. Βέβαια οι συγκυβερνώντες γνωρίζουν ότι θα είναι πολύ δύσκολα έως αδύνατον να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων. Δυστυχώς για τον κ.Τσίπρα -ακόμη κι αν οι ξένοι «του κλείνουν το μάτι» και του στρώνουν έδαφος για να κρατήσει μέρος από τις εκλογικές δυνάμεις του, ακόμη κι αν η κουρασμένη από την λαίλαπα της λιτότητας κοινωνία δεν προχωράει σε μαζικές κινητοποιήσεις για τα νέα μέτρα- οι πολίτες γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταπάτησε κάθε υπόσχεση που είχε δώσει το Σεπτέμβριο του 2014 στη Θεσσαλονίκη- για την ακρίβεια έκανε ακριβώς τα αντίθετα. Και γνωρίζει ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τις λανθασμένες οικονομικές επιλογές της έπληξε βάναυσα όλα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα τα οποία είχε δεσμευθεί ότι θα προστατεύσει -τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους – ενώ φρέναρε την ανάπτυξη της οικονομίας για τουλάχιστον 2,5 χρόνια με καταστροφικές συνέπειες για το εισόδημα όλων των πολιτών. Αυτό, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι θα το πληρώσουν ακριβά όποτε στηθούν οι κάλπες. Και τότε βασικός τους στόχος θα είναι η μη αυτοδυναμία της ΝΔ και η εκλογική ήττα τους να μη γίνει συντριβή, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ, βασικά, να παραμείνει ισχυρός μετεκλογικός παίκτης και να μπορεί να «υπονομεύσει» την επόμενη κυβέρνηση το 2020, όταν θα χρειαστεί να εκλεγεί ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση αυτή θα έχει αρχίσει εν τω μεταξύ να εφαρμόζει τα μέτρα που ψηφίζουν σήμερα οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.Σ’ αυτό το πλαίσιο θα κληθεί να κινηθεί η επόμενη κυβέρνηση. Το ζητούμενο είναι ποια θα είναι η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή τι θα έχει παραλάβει. Θα είναι μόνο οι νέες μειώσεις των εισοδημάτων, η σταθερά υψηλή ανεργία και τα καταστροφικά πλεονάσματα, που σημαίνουν πολύχρονη στασιμοχρεοκοπία; Ή μπορεί εν τω μεταξύ να έχει επέλθει κάποια μεταβολή του οικονομικού κλίματος, με την όποια ρύθμιση του χρέους συμφωνηθεί ,που θα επιτρέψει στην επόμενη κυβέρνηση να κάνει μια νέα αρχή; Μακάρι να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, παρότι φαίνεται μάλλον απίθανο. Και είναι απίθανο γιατί ο πρωθυπουργός παρότι το διακηρύσσει δεν επιθυμεί μάλλον να φορέσει…γραβάτα , φοβούμενος μην μετατραπεί αυτή σε θηλιά…