Και η βραδιά κυλά με χριστουγεννιάτικα τραγούδια, παρέα με τη μικρή Έλενα και τη Βασιλική, τη γυναίκα μου, στη ζεστασιά και στη θαλπωρή του σπιτιού… Τελικά, γιορτές στις οποίες παλιότερα δεν έδινα καμιά σημασία, πέρα από τα γλέντια, τις κραιπάλες και τις συναντήσεις με φίλους, τώρα με το παιδί αποκτούν άλλο ενδιαφέρον! Όχι με την έννοια της χριστιανικής εορτής, αλλά με την έννοια του κλίματος της χαράς στο σπίτι, των τραγουδιών, των στολισμών και άλλων σχετικών, που κάνουν το μικρό πιτσικουλίνι να χαίρεται! Και είναι τεράστια ευτυχία να βλέπεις ένα παιδί να χαμογελά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το παιδί σου. Και το βλέπεις να γελά με τα πιο απλά πράγματα. Κάτι vintage στολίδια του ’80, κάτι μπάλες, κάτι λαμπιόνια, κάτι ξεφτισμένες γιρλάντες που ΄χουν παραμείνει ξεχασμένες σε μισοσκισμένα κουτιά.
Την ίδια ώρα σκέφτομαι τα παιδιά των προσφύγων, μέσα στο χιόνι, στη βροχή και το κρύο και την απογοήτευση αλλά και την απελπισία των γονιών τους που δεν μπορούν να τους προφέρουν τα απαραίτητα.
Προσπαθήστε, όσο αυτό είναι δυνατό, να μπείτε στη θέση αυτού του πατέρα και αυτής της μάνας. Του κάθε πατέρα και της κάθε μάνας, σε οποιαδήποτε κοσμογωνιά που δεν μπορεί να προσφέρει στο παιδί του αυτά που χρειάζεται. Τι συναισθήματα νιώθετε; Νιώθετε κάπως άβολα φαντάζομαι. Αν προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση των παιδιών που δεν έχουν αυτά που τους είναι αναγκαία, θα μας πιάσει απελπισία.
Εξάλλου, είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους. Δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους από τη ζεστασιά του σπιτιού μας. Όχι. Είναι φύσει αδύνατο. Μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε κάτι αρκετά απλό και συνάμα πολύ σημαντικό. Να βοηθήσουμε. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Να βοηθήσουμε τον άπορο, τον άνεργο, τον άστεγο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον γείτονα που ξέρουμε ότι τις νύχτες ανάβει κεράκια για να ζεσταθεί. Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, υπάρχουν όλοι αυτοί που σου περιγράφω και μπορείς ν’ απλώσεις το χέρι και να βοηθήσεις. Αρκεί να το θες και να μην είσαι εσύ αυτός που χρειάζεται τη βοήθεια. Διότι, τότε θα είσαι εσύ αυτός που θα περιμένει το χέρι που θα βοηθήσει.
Και δεν μιλάμε για τη βοήθεια που προσφέρουν κάποιοι τις μέρες των εορτών και δη των Χριστουγέννων. Αυτό είναι υποκρισία, δεν είναι βοήθεια. Οι ανάγκες και τα προβλήματα δεν έχουν εποχή. Είναι παντός καιρού και all time classic.

Υγ. Η εικόνα του άρθρου είναι από τον προσφυγικό καταυλισμό στην Πέτρα Ολύμπου την περασμένη εβδομάδα.

 

Ζήσης Τσιαρτσιάνης