Και από την Τηθύ και τον Ωκεανό γεννήθηκαν οι στροβιλιστοί ποταμοί,
ο Νείλος και ο Αλφειός και ο Ηριδανός ο βαθύδινος,
ο ομορφοκύλιστος Ίστρος και ο Αχελώος ο αργυρόδινος,
και ο ομορφόροος Κάικος και ο Αλιάκμονας…..

Ησίοδος
Θεογονία, στίχοι 337-341

 

Ο Αλιάκμονας έχει μνήμη. Στα θολά του νερά ξεδιπλώνεται η Ιστορία. Στις όχθες του αναπτύχθηκαν νεολιθικοί οικισμοί. Στον Μεσαίωνα τον διέσχιζαν πλοιάρια. Δίπλα στα νερά του κτίστηκαν μεταβυζαντινά μοναστήρια. Στην Τουρκοκρατία το θολό του νερό στοίχειωνε τα όνειρα και προφήτευε το κακό τέλος.

-Απόψε είδα στον ύπνο μου, είδα και στ΄ όνειρό μου
θολό ποτάμι πέρναγα και πέρα δεν εβγήκα,
κι είδα έπεσε το φέσι μου κι η φούντα του σπαθιού μου.
-Ξήγα το, Γιώργο μ΄ ξήγα το, τ΄ όνειρο που είδ΄ απόψε.
-Το φέσι είν΄ το κεφάλι σου κι η φούντα το κορμί σου,
και το ποτάμι το θολό το αίμα της καρδιάς σου.

 

Στους καλαμιώνες του Αλιάκμονα διαδραματίστηκαν μεγάλα γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα, στα νερά του γράφτηκε η υποχώρηση των Τούρκων τον Οκτώβριο του 1912.

 

Στη γέφυρα της Παναγίας, στο δρόμο από τη Δεσκάτη προς τα Γρεβενά, μέσα στη ζέστη του μακεδονίτικου καλοκαιριού, οι σκέψεις μου κυλάνε ράθυμα σαν τα νερά του ποταμού.

 

Ο ψαράς κάτω από τη γέφυρα και εγώ, φθαρτοί, και ανίσχυροι μπροστά στο χρόνο.

Μόνο ο Αλιάκμονας θα πέφτει στους βράχους, θα παφλάζει, θα αφρίζει, θα τραγουδά, προσφέροντας και στις επόμενες γενιές τα ανεκτίμητα δώρα του:
Ζωή και Πολιτισμό.