Του Φώτη Σιούμπουρα

Λίγες ώρες πριν oδηγηθούμε στις κάλπες  και  δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με ασφάλεια προς τα πού θα γείρει…

το εκλογικό σώμα. Θα δώσει άραγε δεύτερη ευκαιρία στον «αριστερό» κ. Τσίπρα ή θα επιλέξει τον «συντηρητικό» και για πολλούς ασφαλέστερο δρόμο που του προτείνει ο λαϊκός κ. Μεϊμαράκης;  Όσο όμως οποιαδήποτε πρόβλεψη  για το τελικό αποτέλεσμα είναι παρακινδυνευμένη τόσο  μετέωρο παραμένει και το ερώτημα αν γνωρίζουμε  όλοι εμείς οι ψηφοφόροι για τι ακριβώς θα ψηφίσουμε στις 20 Σεπτεμβρίου. Ποιο είναι το διακύβευμα δηλαδή  αυτών των εκλογών;

 Είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου που τα κόμματα δεν  είχαν και δεν έχουν να προβάλλουν προγράμματα. Η υπογραφή του 3 ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  περιχαράκωσε τις υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρώσει η όποια κυβέρνηση προκύψει . Η πιστή τήρηση των όρων του μνημονίου είναι  ουσιαστικά το διακύβευμα αυτών των εκλογών, στις οποίες η ελληνική κοινωνία – όπως είπε  και ο  «μισητός» μας Σόιμπλε- πρέπει να αποφασίσει αν θα προχωρήσει στη διαδικασία προσαρμογής μέσα ή έξω από τη νομισματική ένωση. Ιδού, λοιπόν, γιατί ψηφίζουμε την Κυριακή. Στις κάλπες δεν θα πάμε σοφότεροι σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο του Μνημονίου, ούτε σε ό,τι αφορά τα ισοδύναμα μέτρα τα οποία προτείνονται  για να αποφευχθούν σκληρά μέτρα που πλήττουν ήδη οικονομικά αδύναμες ομάδες. Στις κάλπες θα πάμε έχοντας μια γενική εικόνα από τη δεδομένη ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ (που έκανε μια θεαματική μεταστροφή σε σχέση με όσα υποσχόταν) και από την εμπειρία για τη διακυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Δεν ψηφίζουμε βέβαια για να επιβραβεύσουμε τον κ. Τσίπρα, ο οποίος ζήτησε ένα «περήφανο ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, για να το μετατρέψει σε ΝΑΙ. Δεν ψηφίζουμε με την αυταπάτη ότι «αποφύγαμε την παγίδα του GREXIT, που μας είχε στήσει ο κ. Σόιμπλε. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν  προειδοποιούν ότι η έξοδος «μάς περιμένει στη γωνία» , αν δεν προσέξουμε.

 Κατά τούτο είναι κρίσιμο ποιοι θα αναλάβουν να αποτρέψουν αυτόν  τον κίνδυνο. Είναι θετική βεβαίως η διαβεβαίωση  τόσο του κ Τσίπρα  όσο και του κ. Μεϊμαράκη ότι την επομένη των εκλογών «θα σχηματιστεί οπωσδήποτε κυβέρνηση». Δεν φτάνει όμως αυτό.  Πρέπει να σχηματισθεί μια ισχυρή, πολυκομματική κυβέρνηση, όπως θα την ήθελε ο κ. Μεϊμαράκης  και την έχει ανάγκη η χώρα, αλλά  αποκρούσει ο κ. Τσίπρας, ο οποίος  έχει στο νου του μια κυβέρνηση του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Καμμένο ξανά. Ο κ. Τσίπρας αποκλείει σήμερα κατηγορηματικά οποιαδήποτε κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ. Σχεδόν το ίδιο κάνει με το Ποτάμι και, ανάλογα με την περίπτωση, λέει και το ένα και το άλλο για το ΠΑΣΟΚ. Όμως, γνωρίζει πολύ καλά ότι στις 21 Σεπτεμβρίου, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, θα χρειαστούν συνεργασίες για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Ακόμα κι αν πιάσει η ευχή του και ο συνεταίρος του κ. Καμένος είναι ξανά στη Βουλή  μπορεί το άθροισμα των εδρών ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να μην φτάνει ώστε να σχηματίζεται κυβέρνηση. Επομένως, θα χρειαστεί η σύμπραξη και τρίτου κόμματος. Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας θα ζητήσει τη συνεργασία του Ποταμιού, για το οποίο στενοί συνεργάτες του μιλάνε με τα πιο απαξιωτικά λόγια ; Πώς θα γίνει αυτή η συνεργασία, όταν θα είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη ; Και αυτή είναι η πιο «εύκολη» περίπτωση. Οι άλλες περιπτώσεις θα είναι για τον κ. Τσίπρα σαφώς πιο δύσκολες.  Αν η εκλογική του νίκη είναι οριακή, τα μικρότερα κόμματα μπορεί να απαιτήσουν να συμμετέχει στις κυβερνητικές ευθύνες και η ΝΔ.  Τι θα κάνει τότε; Θα πει «εγώ δεν συνεργάζομαι με τη ΝΔ», όπως λέει σήμερα και θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές;

 Αν είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ ο κ. Τσίπρας δεν ξεμπερδεύει αυτομάτως με τις ευθύνες. Η ΝΔ, αλλά και τα μικρότερα κόμματα θα έχουν κάθε λόγο να απαιτήσουν να συμμετάσχει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου, το οποίο, άλλωστε, εκείνος υπέγραψε. Αλλιώς θα ήταν σαν να πυροβολούν τα πόδια τους, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ έξω να «το (ξανα)παίζει» αντιμνημονιακός!  Θα έχει ούτως ή άλλως στις τάξεις του την  «αντιμνημονιακή» ομάδα των «53» ,τη νέα Αριστερή Πλατφόρμα για κάποιους – με στελέχη σε σημαντικές θέσεις στα ψηφοδέλτια του κόμματος , οι οποίοι σε κείμενό τους μετά την υπογραφή του μνημονίου από τον κ.Τσίπρα έκαναν σαφές ότι η εφαρμογή του από μία νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφική και κήρυξαν νέο αντιμνημονιακό ανένδοτο. Όμως η επί επτά μήνες  «αντιμνημονιακή ρητορική και πρακτική, σε συνδυασμό με ερασιτεχνισμούς και ελλειψη εμπειρίας, όπως παραδέχθηκε και ο κ. Τσίπρας, οδήγησαν σε ανήκεστο παραλυτική βλάβη την οικονομία, σε επικίνδυνη θεσμική σύγχυση το κράτος, σε τεράστια αύξηση το χρέος και τον ελληνικό λαό στο σύνολο του σε πρωτόγνωρη απόγνωση. Και επειδή ο λογαριασμός θα αρχίσει να έρχεται απειλητικός και υπέρμετρα φουσκωμένος μετά την απομάκρυνση από την κάλπη την Κυριακή απαιτείται τώρα νέο πολιτικό ξεκίνημα. Απαιτείται μια ευρεία πολιτική και κοινωνική εθνική συνεννόηση με συμπόρευση, συνεργασία και συναίνεση με στόχο επείγουσες μεταρρυθμίσεις, αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πολιτικής, ανόρθωση της ικανότητας διακυβέρνησης και πλοήγηση της οικονομίας σε ασφαλές λιμάνι. Χρέος, ανεργία, φτωχοποίηση, μεταναστευτικό χάος δεν μπορούν να αντέξουν άλλα πειράματα, ανεπάρκειες η καθυστερήσεις. Είναι ώρα επείγουσας αλλαγής. Υπό τις παρούσες συνθήκες την ανάταξη και ανόρθωση μπορεί να πετύχει μόνο μια κυβέρνηση  ευρείας εθνικής και δημοκρατικής συνεργασίας, με την συμμετοχή όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Μία  τέτοια κυβέρνηση θα έχουμε την Δευτέρα;