Σαράντα επτά χρόνια μετά από την αντιδικτατορική εξέγερση της νεολαίας στο Πολυτεχνείο, το 1973, τιμούμε τους αγωνιστές της Δημοκρατίας, τον ανώνυμο Έλληνα πολίτη που εγκαταλείπει το «εγώ» του για το «εμείς».

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι επίκαιρο το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Σήμερα που οι συλλογικές κατακτήσεις των εργαζομένων υπονομεύονται και ανατινάζονται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, με συνέπεια την εμπορευματοποίηση των σπουδαιότερων κατακτήσεων του ανθρώπου, όπως είναι η παιδεία, η υγεία και η κοινωνική πρόνοια, των οποίων πλέον η πρόσβαση σε μια ανεκτή ποιότητα παροχής, θα είναι προνόμιο μόνο εκείνων που έχουν να πληρώνουν.

Οι νέοι της εποχής εναντιώθηκαν στη χούντα των συνταγματαρχών και διεκδίκησαν το αιώνιο δικαίωμα στην ελευθερία. Οι φοιτητές στην Ελλάδα που ξεσηκώθηκαν τότε, υπενθύμισαν στον Έλληνα να διεκδικεί και να ελπίζει.

Την ώρα που οι εργαζόμενοι σηκώνουν στις πλάτες τους δυσβάσταχτα βάρη, οι συνταξιούχοι ζουν με συντάξεις πείνας, οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται χάνοντας κάθε ελπίδα για το αύριο και οι νέοι βλέπουν το μέλλον τους να υποθηκεύεται, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου για «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»καθίστανται επίκαιρα και διαχρονικά.
Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, σπουδαστές και νεολαία συνεχίζουν τον αγώνα και τις διεκδικήσεις για δημοκρατία και ισονομία για αποφάσεις και μέτρα που θα ανατρέψουν τη δραματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.