Γιάννης Μήτσιος, πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος

Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Γερμανού καγκελαρίου στην Τουρκία, τις πωλήσεις μαχητικών αεροσκαφών Γιούροφάιτερ και την προσπάθεια εισόδου της Τουρκίας να εισέλθει στο ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα SAFE από την πίσω πόρτα, με τη στήριξη πολλών και μεγάλων χωρών, αναδεικνύεται η αξιακή κατρακύλα των ευρωπαϊκών ιδεωδών.

Η Ευρώπη της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, των αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ. έχει μετατραπεί στην κυριολεξία σε μια πολιτική οντότητα χωρίς πυξίδα και ταυτότητα που οδηγείται από στυγνά συμφέροντα κρατών και μιας γραφειοκρατικής ελίτ που με τις πράξεις της αγνοεί τους ευρωπαίους πολίτες και υπονομεύει στην κυριολεξία το μέλλον της.

Την χρονιά που διανύουμε οι σχέσεις και οι αποφάσεις της ΕΕ σε σχέση με ΗΠΑ, Κίνα, Τουρκία και Ουκρανικό απέδειξαν τον « σουρεαλισμό» που τη διακρίνει.

Από πρωταγωνιστής κάποτε στις διεθνείς εξελίξεις, στις μεγάλες συμφωνίες και την επιρροή στον υπόλοιπο πλανήτη, η ΕΕ σήμερα έγινε ουραγός των εξελίξεων.

Με τις ΗΠΑ φάνηκε ολοφάνερα η «άνευ όρων» παράδοση στον Τραμπ. Στις σχέσεις με την Κίνα, μόλις πήγε να μπει σε ανταγωνισμό και σε μια εχθρική αντιμετώπισή μαζί της, διαπίστωσε  ότι δεν είναι εύκολο και γυρνάει μπούμερανγκ. Στην Ουκρανία έχει δώσει τα πάντα από όπλα, χρήματα και δάνεια φτάνοντας παραλίγο στο σημείο να τινάξει την ενότητά της με το να σχεδιάσει να κατάσχει (να ληστέψει) τις καταθέσεις 150 δις της Ρωσίας στην ΕΕ που είναι ενάντια στο διεθνές δίκαιο (δεν είχε γίνει ούτε στο Β΄ΠΠ), αλλά και να χαρακτηριστεί αναξιόπιστος στο μέλλον επενδυτικός και τραπεζικός προορισμός, αφού ένα τέτοιο παράδειγμα θα προκαλούσε απόσυρση κεφαλαίων από πολλές χώρες φοβούμενες ότι στο μέλλον τα κεφάλαια τους θα έχουν την τύχη των ρωσικών. Στις σχέσεις με την Τουρκία όμως αναδείχθηκε στην κυριολεξία η ανυποληψία και ο σουρεαλισμός  της Ευρώπης. Ενώ στην περίπτωση της Ουκρανίας, για την ΕΕ η Ρωσία είναι ο εισβολέας και ο κατακτητής, για την Τουρκία δεν τρέχει τίποτα και οι πόρτες είναι ανοιχτές. Λες και δεν υπάρχει εισβολή και κατοχή κράτους μέλους της ΕΕ, της Κύπρου, απειλή πολέμου (casus belli) για άλλο μέλος της ΕΕ, την Ελλάδα, αν τολμήσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα βάσει διεθνούς δικαίου από τα έξι στα δώδεκα μίλια (που αποτελούν και τα θαλάσσια σύνορα της ΕΕ), ούτε καν να απλώσει ειρηνικά ηλεκτρικό καλώδιο για τη διασύνδεση δύο κρατών μελών της και  με ευρωπαϊκά κονδύλια και αποφάσεις. Να μην πάμε και σε άλλα τόσα.

Η ειρήνη, η ευημερία και  η ανάπτυξη που είδε η Ευρώπη μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου τα τελευταία  ογδόντα χρόνια σιγά – σιγά  αποτελούν παρελθόν. Έρμαιο ηγετίσκων, αποβιομηχανοποιημένη σταδιακά, μη ανταγωνιστική, με εσωτερικά ζητήματα κοινωνικής συνοχής, ανισοτήτων κ.λπ. η ενωμένη Ευρώπη προσπαθεί να βρει το χώρο της στην νέα παγκόσμια τάξη που δημιουργείται. Αν τα καταφέρει θα είναι επίτευγμα αν όχι θα έχει την τύχη της Σοβιετικής Ένωσης. Αρκεί να συνέλθει και από του σουρεαλισμό να περάσει στο ρεαλισμό, πράγμα πολύ δύσκολο πάντως με τα σημερινά δεδομένα.

(σ.σ:  Ο Σουρεαλισμός είναι τρόπος έκφρασης στον καλλιτεχνικό τομέα. Ως έννοια προέρχεται από τη γαλλική λέξη sur που σημαίνει πάνω από και από τη λέξη realisme που σημαίνει ρεαλισμός. Ο σουρεαλισμός ονομάζεται και υπερρεαλισμός. Ο καλλιτέχνης είτε αντιμετωπίζει μη πραγματικές καταστάσεις ή αντιδρά σε αυτές που χαρακτηρίζονται ως υπερβολικές ή παράλογες. Δηλαδή το νόημα είναι ότι η κατάσταση είναι πάνω από την πραγματικότητα (εκτός πραγματικότητας).