Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτέλεσε το άρθρο του κ. Ανδρέα Παππά στην “Καθημερινή”, φ. 10/08/2025, στη στήλη του“Αναμοχλεύσεις”με τίτλο “Από τον Λογοθετίδη στον Ψάλτη”. Θεωρώ, όσο μπορώ να κρίνω, ότι αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο η διαδρομή του Ελληνικού κινηματογράφου από την αρχή του μέχρι τώρα.
Πράγματι ο παλιός Ελληνικός κινηματογράφος έχει πολλούς θεατές και συχνά εκθειάζεται δυσανάλογα ως προς την αξία του. Λίγες οι καλές ταινίες. Έντονα χαρισματικοί ηθοποιοί όπως ο Λογοθετίδης και η παρέα του (δεν αναφέρονται ονόματα για να μην αδικηθούν κάποιοι) μας προσελκύουν και σήμερα να παρακολουθήσουμε τις ταινίες. Στη χούντα ικανοί ηθοποιοί έλαβαν μέρος σε έναν κινηματογράφο που βάλτωσε. Κάποιων μειώθηκε η αξία τους όπως π.χ. του μέγιστου κονφερασιέ, τραγουδιστή, σεναριογράφου, ηθοποιού Γιώργου Οικονομίδη, για τον οποίο η μέγιστη απορία μου είναι τί ανάγκη είχε να εξυμνεί τη χούντα με αποτέλεσμα να υποστεί μετά αποδοκιμασίες από το κοινό.
Τις δεκαετίες του 1980 ο κινηματογράφος έζησε μια περίοδο εκφυλισμού με επικεφαλής τον Ψάλτη (νομίζω είχε ικανότητες, δεν έφταιγε για όλα αυτός) κι άλλους παλιούς ηθοποιούς που είχαν διακριθεί στην αρχική του μορφή.  Τα ερωτήματα που διατυπώνονται είναι : Oι σεναριογράφοι –σκηνοθέτες διείδαν τι ήθελε το κοινό για εμπορική επιτυχία; Έπρεπε να το κατευθύνουν διαφορετικά; Ή η εξέλιξη των πραγμάτων γενικότερα (με διεθνείς επιρροές) δεν καταλαβαίνει τίποτε και επιβάλλει αυτά που θέλει; Επίσης μια αναπάντητη απορία μου είναι το τσιγάρο σε όλες σχεδόν τις ταινίες. Χωρίς λόγο διαρκώς οι ηθοποιοί έβγαζαν το πακέτο και είτε σε χαρές, είτε σε λύπες, είτε χωρίς τίποτε από αυτά, κάπνιζαν μέσα από εκείνη την «συναρπαστική» τελετή του ανάμματος (ωραίο γυαλιστερό πακέτο, αναπτήρας, σπίρτα, ταμπακιέρα). Τί μηνύματα έστελναν στους νέους; Ότι όταν μεγαλώσουν πρέπει να καπνίζουν;
Τέλος, για να βγω και λίγο εκτός θέματος, ταπεινά εκφράζω την αντίθετη άποψη μου από εκείνη μέγιστων, μέγιστων ονομάτων από το χώρο του τραγουδιού, ότι τα σημερινά τραγούδια υστερούν έναντι των παλιών. Οι στίχοι κάθε φορά και η χροιά της φωνής έχουν σχέση με το πέρασμα του χρόνου και τις όποιες εξελίξεις. Θα είχαν π.χ. απήχηση τώρα στους νέους οι στίχοι του υπέροχου τραγουδιού του μέγιστου Καλδάρα «δυο φιλιά σου κι ένα χάδι»; To ίδιο και για τις μέγιστες φωνές των Καζαντζίδη, Μπιθικώτση. Κλείνοντας διατυπώνεται από μέρους μου η άποψη ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα διορθώσει αρκετές από τις ατέλειες όλων των μορφών τέχνης.

ΘΑΝΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

Τοπογράφος μηχανικός Ε.Μ.Π.