Από τότε που ο Θεάνθρωπος περπάτησε στη γη μας πέρασαν 2012 χρόνια. Με το θάνατό Του βέβαια και την Ανάστασή Του το κακό νικήθηκε, ο θάνατος καταπατήθηκε και ο διάβολος αποδυναμώθηκε. Έτσι όσοι Τον αγάπησαν και Τον ακολουθούν βιώνουν αυτούς τους καρπούς.
Επειδή όμως υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που δε γνώρισαν ούτε τον ‘Ιδιο ούτε την αγάπη Του, κι ίσως να Τον πολεμούν από άγνοια, συντάσσουμε το άρθρο αυτό σχολιάζοντας ένα περιστατικό…

της επίγειας ζωής Του, που μαρτυρεί την κατανόηση που έχει για τον πεπτωκότα άνθρωπο και που είναι ένα χαρακτηριστικό της αγάπης Του, της οποίας τόσο έχει την ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος.

 

       Μετά  τη  διανυκτέρευση  στο όρος  των  Ελαιών, πρωί πρωί ο Κύριος γύρισε στο ναό του Σολομώντα  στα Ιεροσόλυμα και δίδασκε σε πολυπληθές  ακροατήριο . Ξαφνικά οι δάσκαλοι του Νόμου και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που την είχαν πιάσει να διαπράττει μοιχεία και γεμάτοι εμπάθεια για το πρόσωπο του Χριστού και πονηρά σκεπτόμενοι Τον προκαλούν να πάρει θέση, ζητώντας να Τον  παγιδέψουν, για να βρουν κατηγορία εναντίον Του. Προκειμένου  να έχουν μάλλον και το λαό με το μέρος τους, προσποιούνται  τους  πιστούς  στο  Μωυσή  και επικαλούνται το  Νόμο του: ‘’ο  Μωυσής  στο νόμο  μάς έχει δώσει εντολή να λιθοβολούμε  τέτοιου είδους  γυναίκες. Εσύ τι γνώμη έχεις;”. Ο  Χριστός  έκανε πως  δεν έδινε σημασία.  Στην επιμονή τους να πάρει θέση, τους είπε:” όποιος  ανάμεσά σας  είναι αναμάρτητος  ας ρίξει πρώτος  πέτρα  πάνω της”. Και έκανε πάλι  πως αδιαφορεί γράφοντας κάπως  στην άμμο. Ο  λόγος Του είχε απήχηση.  Άρχισαν όλοι να  αφήνουν τις πέτρες  και να αποχωρούν σιγά  σιγά  με πρώτους τους γεροντότερους, ώσπου έμεινε μόνη η γυναίκα  και ο Χριστός, ο οποίος της λέει:” Γυναίκα πού είναι οι  κατήγοροι σου; Κανένας δε σε καταδίκασε;” . ”Κανένας, Κύριε” του  απαντά. ”Ούτε  και εγώ  σε καταδικάζω, αλλά πήγαινε  κι από δω  και πέρα μην αμαρτάνεις  πια”, ήταν  τα λόγια Του που έκλεισαν κιόλας αυτό το διδακτικότατο σκηνικό (Ιω. 8, 1-11).

       Πρώτα πρώτα  βλέπουμε  ότι η καλοσύνη ήταν σωφρονέστερο  μέσο στην προκειμένη περίπτωση από τη χρήση του Νόμου, έστω και αν αυτός ήταν γραμμένος από το Μωυσή.

       Ίσως όμως να   αμφισβητήσουμε  ορισμένοι  το περιστατικό  με το σκεπτικό  ότι  η γυναίκα  δεν  έδειξε  μετάνοια  και καλοσύνη τέτοιου είδους  είναι ατελέσφορη  όσον  αφορά τη διόρθωσή  της.

       Αυτοί που τα λέμε αυτά  πιθανόν να μη βιώσαμε  το σάλο  που δημιουργεί  στην ψυχή μας  από το ένα μέρος η ενοχή για κάποια αδυναμία μας ,την οποία επιτείνει και η διαπόμπευση και η καταδίκη απ’ τον περίγυρό μας,όπως στην περίπτωση αυτης της γυναίκας, και από το άλλο  η εφάμαρτη  ροπή ή και συνθηκολόγηση  εσωτερικά  με  την αμαρτία , την οποία  θέλουμε  να πολεμήσουμε  και όμως δεν τα καταφέρνουμε. Σαν να είμαστε μέσα σε μια δίνη, ρουφήχτρα νερού στον  ποτάμό. Αν τότε νιώσουμε  ξαφνικά κάποιον ναυαγοσώστη  να μας αρπάζει και να μας σώζει, χωρίς υπολογισμό μάλιστα, δε θα  συγκλονιστούμε; Έτσι,  νομίζουμε,  πρέπει να  ένιωθε  και  η  μοιχαλίδα  γυναίκα, όταν συνάντησε το Χριστό και είλκυσε το έλεός Του, το οποίο σίγουρα την οδήγησε στην απόφαση να διορθώσει τη ζωή της.

            Με το γεγονός αυτό συνυφαίνεται από το ένα μέρος η τυπική τήρηση από τους ερμηνευτές των Γραφών του θρησκευτικού Νόμου της Π.Δ,που ήταν  πράγματι σκληρός , και απ’το  άλλο μέρος  η καλοσύνη του Θεανθρώπου. Απ’το ένα μέρος ο αμαρτωλός  κι αυστηρός κριτής των άλλων άνθρωπος κι απ’το άλλο ο αναμάρτητος  Κύριος  που γεμάτος συμπάθεια  απευθύνει σ’ όλους τους αιώνες και σ’όλους τους πεπτωκότας στην αμαρτία, μεγάλη  ή μικρή, την πρόσκληση ‘’Ελάτε κοντά μου όλοι οι κουρασμένοι και πιεσμένοι ψυχικά κι εγώ θα σας αναπαύσω. Πάρτε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και με ταπεινή καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας” (Ματθ. 11, 28-29).

        Ακούμε ωστόσο  πολλές φορές το χαρακτηρισμό για το Θεό και τη χριστιανική ζωή: Είναι βαρύς ο Νόμος Του και σκληρός τιμωρός ο Θεός. Ποιος μπορεί να κάνει ή να αντέξει αυτά που λέει; Πρώτα πρώτα και πού θα πας; Δεν μπορείς να Τον αποφύγεις. Ύστερα κοίτα στο περιστατικό ποιος είναι ο σκληρός. Ο άνθρωπος στο συνάνθρωπο. Ο Χριστός είναι συνήγορος της μοιχαλίδας γυναίκας. Όχι όμως των πράξεών της. Το ότι δε η συμπαθής αντιμετώπισή της από μέρους Του είχε ευεργετική επίδραση μέσα της φαίνεται απ’την ταπεινή και με διάφανη ευγνωμοσύνη απάντησή της: ”Κανένας, Κύριε”. Η συμπάθεια του Χριστού την οδήγησε σε κατάνυξη και σε λύτρωση. 

         Κι εμείς λοιπόν όλοι ας μην έχουμε πρόχειρη την πέτρα του λιθοβολισμού για το συνάνθρωπό μας.  Ας αφήνουμε την κρίση στο Δικαιοκρίτη και φιλάνθρωπο  Θεό. Έτσι η καταλαλιά μας  και η κατάκριση δε θα γυρίσει εναντίον μας την ημέρα της κρίσεως. Ας το προσέξουμε ιδιαίτερα  όσοι κατ’εξοχήν ιδιοποιούμαστε το όνομα του χριστιανού κι ας ηχεί παντοτινά μέσα μας η φωνή Του: “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”. Αμήν.

 

 

                                                                                                                                              Κατερίνα    Ζιώγα

 

                                                                                                                                                Εκπαιδευτικός