Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές  και τώρα ξέρουμε ποιος μπορεί να οδηγήσει  σταθερά την Ελλάδα μπροστά, ποιος  …υπόσχεται οπισθοδρόμηση και ποιοι…ακινησία.

Του Φώτη  Σιούμπουρα

Η χώρα οδεύει προς τις κάλπες με έναν εκλογικό νόμο, ο οποίος θεωρητικά ευνοεί, αν δεν επιβάλλει κιόλας, τις συνεργασίες. Αυτή η θεωρητική σύλληψη όμως δεν φαίνεται να αντιστοιχίζεται  σήμερα στη χώρα μας σε καμία πραγματικότητα.  

Το κυβερνών κόμμα, που προπορεύεται και στις δημοσκοπήσεις, διαφωνεί επί της αρχής, όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που παρέα με «απόκομμα της άκρας Δεξιάς» ψήφισε τον ισχύοντα εκλογικό νόμο στο τέλος της κυβερνητικής του θητείας για προφανείς λόγους, ψάχνει τώρα εταίρους για κυβέρνηση έστω ανοχής. Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι μικρότερα κόμματα στα αριστερά του, παρά την υποτιθέμενη ιδεολογική συνάφεια, απορρίπτουν εντελώς την ιδέα.

Μένει  το τρίτο κόμμα, ο λεγόμενος «ρυθμιστής»,  ο οποίος όμως θέτει δυο μάλλον «επαχθείς» όρους για οποιαδήποτε συνεργασία. Ο ένας είναι να πετύχει διψήφιο ποσοστό στις κάλπες και ο δεύτερος να μην τεθεί επικεφαλής της κυβέρνησης κανένας από τους επικεφαλής των δυο κομμάτων εξουσίας.  

Αν όμως με τον πρώτο όρο μεταφέρεται το βάρος της συνεργασίας στους ψηφοφόρους, με τον δεύτερο δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη η εντολή τους. Ο τρίτος εννοεί να επιβάλει άλλον πρωθυπουργό από εκείνον που θα έχουν επιλέξει πολύ περισσότεροι ψηφοφόροι από τους δικούς του με την ψήφο τους.  

Το τελικό συμπέρασμα δεν προσφέρει και πολύ χώρο στην αισιοδοξία. Στην πολιτική υποτίθεται πως λέγονται πράγματα που δεν γίνονται και γίνονται πράγματα που δεν λέγονται. Στο πεδίο των συνεργασιών όμως γινόμαστε μάρτυρες μιας εντελώς ιδιάζουσας κατάστασης όπου τίποτε δεν γίνεται επειδή λέγονται τα πάντα.

 Όπως φαίνεται λοιπόν είναι τόσο κατακερματισμένο το πολιτικό σκηνικό τώρα που μοιάζει σχεδόν αδιανόητο πως θα μπορούσαν να συνεργαστούν κάποια κόμματα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι τόσο διαμετρικά αντίθετες οι απόψεις και οι θέσεις τους και ίσως τα μίση και τα πάθη σε διαπροσωπικό επίπεδο που αδυνατεί κανείς να αντιληφθεί πως θα μπορέσουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν στην επίλυση των προβλημάτων του πολίτη και της ελληνικής κοινωνίας.

Και μην ξεχνάμε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την Ελλάδα και όχι με τη Γερμανία, τη Δανία ή τη Σουηδία και όσες φορές στο παρελθόν είδαμε συνεργατικές κυβερνήσεις αυτές πέραν από αναποτελεσματικές απεδείχθη πως για το μόνο που νοιάστηκαν ήταν οι κυβερνητικές θέσεις εξουσίας με…ποσόστωση!

Kατά συνέπεια τώρα  πρέπει να δούμε τη η ζωή μας στο μέλλον . Να σκεφτούμε  τι έχουμε να χάσουμε ή να κερδίσουμε με τις ψύχραιμες επιλογές μας. Τουλάχιστον τώρα τους δοκιμάσαμε και μπορούμε να κρίνουμε τι μας διασφαλίζει ο καθένας από τους διεκδικητές της ψήφου μας. Ποιος μπορεί να οδηγήσει  σταθερά την Ελλάδα μπροστά, ποιος  …υπόσχεται οπισθοδρόμηση και ποιοι…ακινησία. Η δικαιολογία δεν ξέραμε, δεν ισχύει πλέον.