Toυ Φώτη Σιούμπουρα

Μπορεί τα 80 χρόνια από το «Όχι» του 1940 να τα γιορτάσουμε σήμερα χωρίς παρελάσεις, όμως η ιστορική αυτή επέτειος, στις ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η χώρα μας, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Όχι μόνο γιατί το Έπος του ’40 είναι ο βασικός πυλώνας δικαιολογημένης υπερηφάνειας και εθνικής αυτοπεποίθησης, αλλά γιατί η 28η Οκτωβρίου αποτελεί μια σπάνια στιγμή εθνικής και λαϊκής ενότητας. Την σημαντικότερη στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Πριν από 80 χρόνια, το 1940, εκφράσαμε όλοι μαζί την αποφασιστικότητά μας να πούμε όχι σε μια εύκολη επιλογή. Αποφασίσαμε να πολεμήσουμε για την ελευθερία, την ειρήνη και την αξιοπρέπεια, αντί να σταθούμε στην άκρη της Ιστορίας.
Σήμερα, στις μέρες της πανδημίας, των επικίνδυνων τουρκικών προκλήσεων και της μεταμνημονιακής περιόδου ,δίνουμε επίσης έναν μεγάλο αγώνα. Όχι πια στο πεδίο των πολεμικών μαχών, αλλά σε ένα νέο, δύσκολο, σκληρό και πολυσύνθετο πεδίο.
Σε ένα παγκόσμιο πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον, στο οποίο το διακύβευμα είναι να αλλάξουμε πολλά , ιδιαίτερα εκείνα που μας κράτησαν δέσμιους για χρόνια στην στασιμότητα, αλλά και να διαμορφώσουμε παράλληλα το κοινό μας μέλλον με αξιοπρέπεια, πατώντας σε αξίες και κυρίως στις δικές μας δυνάμεις .Kαι σ αυτές τις δύσκολες στιγμές που διέρχεται η χώρα απαιτείται ενότητα , εθνική ομοψυχία. Όλες οι πολιτικές και κομματικές δυνάμεις και ένας έκαστος χωριστά έχουμε καθήκον, πολύ περισσότερο στην παρούσα συγκυρία, να επιδείξουμε υψηλό αίσθημα ευθύνης και συναίνεσης στον αγώνα για εθνική κυριαρχία.
Η απεμπόληση της συναίνεσης και η ακραία πόλωση και σύγκρουση , που επιδεικνύεται σε μερικές περιπτώσεις, ρίχνουν νερό στο μύλο όχι μόνο των ακραίων δυνάμεων, αλλά και σε όσους επιβουλεύονται τα δίκαιά μας και την εθνική μας υπόσταση. Την έλλειψη εθνικής ομοψυχίας , τον διχασμό εμείς οι Έλληνες έχουμε πληρώσει αρκετές φορές και μάλιστα πολύ ακριβά, ιδιαίτερα όταν κάποιοι νόμιζαν ότι, επειδή έχουμε δίκαιο, θα μας βοηθήσουν οι ξένοι. Ναι, θα μας βοηθήσουν , όπως και στην παρούσα φάση, όταν αυτό το δίκαιο όμως εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Γι αυτό και χρέος μας είναι να συνειδητοποιήσουμε το καίριο ιστορικό δίδαγμα που προκύπτει από τον εθνικό αγώνα του 1940-1941. Ότι δηλαδή δεν πρέπει ,αλληλοκατηγορούμενοι και εγκαλώντας τους πολιτικούς αντιπάλους για υποχωρητικότητα, ενίοτε και για μειοδοσία., να αναμένουμε ως μόνη σωτηρία για την επίλυση των προβλημάτων μας, βοήθεια από ξένους.
Η Ελλάδα στην παρούσα χρονική στιγμή δεν έχει την πολυτέλεια των εσωτερικών άγονων συγκρούσεων, εν μέσω της πανδημίας και της διαρκώς αυξανόμενης έντασης από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά της καλύτερης προετοιμασίας για τα μελλούμενα. Όπως προετοιμασμένοι ήταν τότε όσοι έγραψαν το μέγα κατόρθωμα του Έπους του΄40 , τη μνήμη του οποίου πρέπει να διατηρούμε ζωντανή στο διηνεκές. Καθώς και τις παρακαταθήκες, όπως αυτή που παλεύει να αφήσει πίσω του ο τελευταίος επιζών του Έπους , ο νεότερος βετεράνος του Β΄παγκοσμίου πολέμου, ο 96χρονος σήμερα Ιάκωβος Τσούνης, που σε ηλικία 16 χρόνων εντάχθηκε εθελοντής στον ελληνικό στρατό και πολέμησε τους φασίστες εισβολείς. «Μετά το έπος του ΄40 πάλεψα και εξακολουθώ να παλεύω για την ενότητα αυτού του έθνους, λέει. Μόνο ενωμένοι οι έλληνες πετύχαμε να γράψουμε το έπος.
Ενωμένοι σήμερα και παλεύοντας για ελευθερία, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία μπορούμε να μεγαλουργήσουμε». Τα σπουδαία αυτά διδάγματα όσων έγραψαν το έπος του ΄40 ας αποτελέσουν τους οδοδείκτες της ατομικής μας ζωής και της εθνικής μας πορείας. Είναι χρέος μας σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.