Του Φώτη Σιούμπουρα

 

Χίλιες ενενήντα πέντε ημέρες, τρία χρόνια δηλαδή, συμπληρώνονται μεθαύριο, από  την ημέρα που ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελλόριζο, με φόντο το γραφικό λιμανάκι του ακριτικού νησιού και  μια πράσινη (στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ) βάρκα ν΄αρμενίζει, την προσφυγή της χώρας μας στον…

μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Ήταν 23 Απριλίου του 2010 , ημέρα ονομαστικής γιορτής του Γιώργου, αυτή που αποτέλεσε την απαρχή σειράς περιπετειών άνευ προηγουμένου στις οποίες μπήκε η χώρα και οι πολίτες. «Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε, αρκεί εμείς οι Έλληνες να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας, τις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό” έκλεινε το δραματικό του διάγγελμα από το Καστελλόριζο ο τότε πρωθυπουργός , ο οποίος είχε φροντίσει προηγουμένως να κάνει τα μακροβούτια του στην κρύα ακόμη θάλασσα εκεί κοντά στον Αη Γιώργη. Ίσως για να ετοιμαστεί…κατάλληλα για το «κρύο ντους» που προετοίμαζε για τους Έλληνες.

 Μοιάζει σαν να έχουν περάσει από τότε δεκαετίες, καθώς ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε και μέσα σε λίγους μήνες ζήσαμε, όσα δεν είχαμε ζήσει σε ολόκληρη τη Μεταπολίτευση. Τότε η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου , χωρίς ουσιαστικά να «διαβάσει» το Μνημόνιο  έστειλε μια ολόκληρη χώρα …αδιάβαστη. Χωρίς καμία διαπραγμάτευση και δίχως στη συνέχεια να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που είχε υπογράψει ελάμβανε το ένα μετά το άλλο σκληρά μέτρα, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις και στο σχέδιο εξόντωσής μας των τροϊκανών.  Το βιοτικό επίπεδο όλων μας  κατρακύλησε, χιλιάδες άνθρωποι είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται βίαια, να μην υπάρχουν σταθερές, να μην υπάρχουν σχέδια για το μέλλον Απολύσεις, ανεργία, λουκέτα,  αυτοκτονίες, οργή και  απόγνωση σχημάτισαν μια ζοφερή πραγματικότητα στη χώρα . Ζήσαμε στη συνέχεια το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων, δύο εκλογικές αναμετρήσεις, μεγάλες διαδηλώσεις και οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις. Τρία χρόνια από τότε και πού βρισκόμαστε , για πού τραβάμε; Σήμερα, το 2013, σίγουρα  η χώρα δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα του 2009 και του 2010. Λεφτά στα ταμεία δεν υπάρχουν κι όταν βρίσκονται αυτά είναι δανεικά. Η χώρα είναι υπό οικονομικό έλεγχο, έστω κι αν δεν αρέσει σε κανέναν αυτό. Βεβαίως αποκαταστήσαμε την αξιοπιστία μας και δεν σκύβουμε το κεφάλι  στους δανειστές μας  σε κάθε παράλογη απαίτησή τους και ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς  καταβάλλει τιτάνιες προσπάθειες σ’ ένα τοπίο που θυμίζει ναρκοπέδιο.  Η λύση που ακολουθεί η τρικομματική κυβέρνηση για την έξοδο της χώρας από την κρίση είναι ρεαλιστική. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι  θα πρέπει να ακολουθήσουμε μια άλλη πολιτική, μια πολιτική εκτός Μνημονίου , αλλά  εντός ευρώ και ευρωζώνης ή επιστροφής στη δραχμή με συνακόλουθη διαγραφή χρεών, καταγγελία δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, αναζήτηση άλλων μορφών χρηματοδότησης, κρατικοποιήσεις και άλλα συναφή. Κατά πόσο όμως μια καταγγελία του Μνημονίου και επιστροφή στη δραχμή, με ή χωρίς τη θέλησή μας, δεν θα σημάνει  διάρρηξη των σχέσεών μας με την Ευρώπη και επιστροφή σ’ ένα δρόμο όπου τα σημερινά προβλήματα θα μοιάζουν με …πταίσματα; Είμαστε, ως κοινωνία, έτοιμοι να αναλάβουμε το κόστος;   Όμως το πρόγραμμα της τρόικας ως έχει βγαίνει; Μπορούμε να πορευόμαστε έτσι με την πολυτέλεια κάθε δύο και τρείς μήνες  να διαπραγματευόμαστε με τους υπαλλήλους των δανειστών μας, μια χώρα να κρατά την ανάσα της υπό τον φόβο της επιβολής νέων μέτρων και να ασκούμαστε σε τρικομματικές ισορροπίες; Μπορούμε να προχωρήσουμε με τόση υψηλή ανεργία, με τόσους άδικους φόρους, με υποβαθμισμένη   δημόσια περίθαλψη ,διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, ευρισκόμενη σε συνεχή πόλεμο Παιδεία, με, με… ; Η χώρα χρειάζεται επανεκκίνηση, κατά πως λέει και ο πρωθυπουργός και ένα μεγάλο όραμα που θα εμπνεύσει τον ελληνισμό. Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο, σύγχρονο και ευέλικτο κράτος, το οποίο δεν θα παράγει ελλείμματα και θα υπηρετεί χωρίς να καταδυναστεύει τον πολίτη. Θέλουμε μια κοινωνία με παραγωγικό μοντέλο για να αναπτυχθούμε. Επιβάλλεται ίσως να διαμορφώσουμε ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας, μια εθνική πολιτική. Δεν είναι εύκολο υπό τις παρούσες δύσκολες συνθήκες, αλλά αν δεν θέλουμε να έχουμε άλλα Μνημόνια και  τρόικες αυτό ίσως είναι «μονόδρομος».