Πριν από λίγο καιρό διάβασα ότι δρομολογείται το θέμα του αστεροσκοπείου στον Όρλιακα. Το άρθρο μιλούσε για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο προϋπολογισμό,για ικανοποίηση των αρχόντων και των κατοίκων κλπ. Αυτόματα θυμήθηκα κάτι,το προσφώλ’. Μου γεννήθηκε επίσης μια και μόνο απορία την οποία και σκοπεύω να εκφρασω. Πριν όμως θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παραξηγηθώ : θεωρώ, ό,τι γίνεται με σωστές προδιαγραφές και σχεδιασμό σε αυτό τον τόπο, ότι είναι καλό για τον τόπο -μαζί και το αστεροσκοπείο στον Ορλιακα- με σωστό σχεδιασμό όμως επαναλαμβάνω.Εξηγούμαι και παραθέτω και την απορία μου :σωστός σχεδιασμός για μένα είναι και η διαχείρηση, η λειτουργία και η συντήρηση του οποιοδήποτε έργου.Τα παραδείγματα πολλά για το πως συντηρούμε την δημόσια περιουσία:1) ‘Αλσος Θεοδωρίδη, μία καταπράσινη όαση δίπλα στον ιστό της πόλης με ένα υπέροχο θέατρο παρατημένο στην τύχη του και χωρίς παιδική χαρά. 2) Κτήριο παλιού Νοσοκομείου. 3) Το κτήριο στην περιοχή που γίνεται η εμποροπανήγυρη (ΙδιοκτησίαςΥπουργείου Γεωργίας;) 4) Μονή Ταξιαρχών στον Ταξιάρχη κλπ.
Δεν σκοπεύω μόνο να ασκήσω κριτική αλλά να επισημάνω και τις εξαιρέσεις.Μία εξ αυτών το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μηλιάς. Ένα πραγματικό κόσμημα για τον τόπο μας. ¨Εζησα από κοντά την εξέλιξη του Μουσείου από ένα ταπεινό κοινοτικό χώρο στον ανακαινισμένο χώρο του Δημοτικού σχολείου Μηλιάς.Όλοι οι άρχοντες, οι αρμόδιοι φορείς και οι κάτοικοι του χωριού αξίζουν συγχαρητηρίων για αυτή την προσπάθεια. Επίσης αξίζουν συγχαρητηρίων, επειδή ο χώρος λειτουργεί καθημερινά (και Σαββατοκύριακα). Πρέπει να γίνουν βέβαια πολλά ακόμη εκεί αλλά πιστεύω ότι το Μουσείο δεν θα αφεθεί στην τύχη του.
Στην τύχη της βέβαια έχει αφεθεί η Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ στον Ταξιάρχη.Ο χειμώνας έρχεται και είναι αμφίβολο αν ο περίβολος , τα κελιά και το κωδωνοστάσιο θα αντέξουν και αυτόν τον χειμώνα. Και το Καθολικό βέβαια δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση.Παλιότερες αναρτήσεις μου στο διαδυκτιο με φωτογραφίες παρουσίαζαν την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μονή. Τελευταίες μέρες Οκτωβρίου και πλησιάζει η μέρα που πανηγυρίζει και πάλι στο ίδιο έργο θεατές…
Τί θυμήθηκα; Θυμήθηκα όταν,πριν από χρόνια, τέτοια εποχή οι γονείς μου ”πατούσαν” τα καπνά.Μέρες με υγρασία και η αποθήκη γεμάτη βαριές μυρωδιες.Συχνά βοηθούσα και εγώ (έδινα τις ραμμάτες) ,όχι πάντα όμως μιας και είχε ξεκινήσει το σχολείο.Για να περάσει η ώρα οι ιστορίες των γονιών μου έδιναν και έπαιρναν.Μία όμως τριγυρνούσε στο μυαλό μου: του παγωτατζή που ερχόταν από τη Σιάτιστα και πληρωνόταν με αυγά, κάποια φίλη της μάνας μου περίμενε στη φωλιά να γεννήσει η κότα για να ανταλλάξει το αυγό με παγωτό…
-Λες να ισχύει ακόμη η ανταλλαγή με τα αυγά; σκεφτόμουν.Η μπακάλισα του χωριού ήταν επιχειρηματικό διαμόνιο και δεν θα ήταν καθόλου περίεργο να ισχύει.’Υστερα ήταν και εκείνα τα σουγιαδάκια που είχε φέρει σε διάφορα χρώματα, ανηρτημένα σε ένα χαρτόνι το ένα κάτω από το άλλο.Τα χρήματα μου λιγοστά.Λες;
Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα όπως και το σχέδιο που καταστρώθηκε αμέσως.Η μάνα θα πάει να φτάξει το φαγητό, τότε θα μπω στο κοτέτσι, θα πάρω τα αυγά και μαζί με τα χρήματα θα πάρω τον σουγιά…
-Θεία πόσο κάνει ο σουγιάς; Έχω και καναδυό αυγά.
Η μπακάλισα ήταν έμπορος, αλλά τίμια έμπορος. Πήρε τα χρήματα και μου έδωσε το σουγιά.Κοίταξε τα αυγά και γελώντας δυνατά, είπε:
-Να πας γρήγορα τα αυγά στη φωλιά.Δεν κατάλαβα.
Στο σπίτι όμως κατάλαβα. Η μάνα μου ήταν στην αποθήκη. Μόλις άκουσε την πόρτα της αυλής, πετάχτηκε έξω φουρκισμένη.Από το ύφος της κατάλαβα ότι με πήρε χαμπάρι.
– Έλα εδώ, είπε, έλεος, όχι και το προσφώλ’…
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω. Σήμερα πάντως μπορώ να πω με σιγουρά : Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΦΩΛ’…ή ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΩΛ…

ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΤΩΡΑ!
*προσφώλ(ι):αυγό που μένει πάντα στην φωλιά ώστε να το βλέπει και να γεννά εκεί η κότα.Θεωρούνταν σημαντικό, εξ ού και η παροιμία:χωρίς προσφώλ’, δεν γεννά η κότα.

ΚΛΩΝΑΡΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ