Του Φώτη Σιούμπουρα

Σε μια εποχή όπου για τους κοινούς θνητούς η χρηματοδοτική στρόφιγγα του τραπεζικού συστήματος έχει στερέψει, δεν είναι μικρό πράγμα σήμερα ένας υπουργός , αλλά και άλλοι υπουργοί και βουλευτές να παίρνουν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, καταναλωτικά δάνεια συνολικού ύψους 100.000 ευρώ. Aκόμη και εάν δεχτούμε ότι το νόμιμο είναι και ηθικό και δεν τίθεται θέμα αποπληρωμής των δανείων. Αλλά υπό αυτή την έννοια και σε αντίθεση των όσων υποστηρίζει η κυβέρνηση ο θόρυβος που προκλήθηκε γύρω από την υπόθεση του δανείου που έλαβε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας από την Attica Bank, ήταν δικαιολογημένος. Όπως δικαιολογημένος και ο θόρυβος που είχε προκληθεί όταν είχαν αποκαλυφθεί και άλλες περιπτώσεις προνομιακής μεταχείρισης που είχαν και αρκετοί βουλευτές από τις τράπεζες, ακόμη και κόμματα. Το σκάνδαλο δε με τα οικονομικά των κομμάτων είναι και πραγματικό και διαχρονικό. Και δεν μπορεί να προσπεράσουμε εύκολα τα όσα είπε π.χ. ο άλλοτε «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ Θόδωρος Τσουκάτος κατά την απολογία του για την υπόθεση Siemens, ότι πέρασαν δηλαδή από τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ 16 δισ. δραχμές από διάφορες εταιρείες.
Γιατί εάν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, η πραγματικότητα είναι ότι για μια μακρά χρονική περίοδο, που συνέπεσε κιόλας με την εποχή που οι προεκλογικές εκστρατείες έγιναν πραγματικά κοστοβόρες, τα κόμματα στηρίχτηκαν σε μεγάλο βαθμό σε τέτοιες «χορηγίες» επιχειρήσεων.
Στα 450 εκατομμύρια ευρώ έχει υπολογιστεί το συνολικό ποσό που πήραν τα κόμματα στην περίοδο μετά το 2000, με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει προφανώς στα τότε κόμματα εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Δάνεια που χορηγούνταν με ενέχυρο τη… μελλοντική κρατική επιχορήγηση, που δεν εξοφλούνταν, που παραμένουν ενεργό χρέος και που αντιμετωπίζονται με κάθε είδους ειδικές ρυθμίσεις.
Και την ίδια στιγμή δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις βουλευτών και υπουργών που πήραν δάνεια, την περίοδο κατά την οποία ένας απλός πολίτης δεν έπαιρνε με τίποτε. Μόνο που όλο αυτό αντικειμενικά γεννούσε αυτό που λέμε διαπλοκή, αυτή τη συμβιωτική σχέση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που αποτελεί βασικό μηχανισμό υπονόμευσης της δημοκρατίας.
Γι’ αυτό το λόγο, με αφορμή την περίπτωση Πολάκη, δεν πρέπει να περισσεύει η υποκρισία. Και η περίπτωση αυτή πρέπει να ιδωθεί ως ένα κρούσμα ενός ευρύτερου, παλαιότερου φαινομένου, που φαίνεται ότι συνεχίζεται. Γι αυτό και όσο ειναι καιρός τόσο τα κόμματα όσο και οι βουλευτές ας σταματήσουν να πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Ας θεσπίσουν κανόνες που θα βάζουν φραγμό στη «διαπλοκή των δανείων». Με πρώτο βήμα την αναγκαία διαφάνεια. Δεν είναι δυνατόν να αποζητούν προνομιακές μεταχειρήσεις , «νομιμοποιοιώντας» το …ιστορικό απόφθεγμα «ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Την ώρα μάλιστα που ο λαός στενάζει υπό το βάρος των δικών του χρεών. Και στο κάτω – κάτω ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό, ειδικά για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που στην προμετωπίδα της είχε την λέξη «ηθική» και που εξελέγη για να φέρει την κάθαρση στη χώρα.