Για το Μακεδονικό
Το εφεύρημα του προσδιορισμού (γεωγραφικού ή άλλου) στην ονομασία της fYROM.
Ποια μπορεί να είναι η πραγματική και βιώσιμη λύση.
……………………………………………………………………………………………………………………….
Η σύνθετη γεωγραφική ονομασία (”Βόρεια Μακεδονία”, ”Άνω Μακεδονία”), ή η ιστορική εκδοχή (”Νέα Μακεδονία”), ακόμη και η εθνοτική (”Σλαβο-μακεδονία”), δεν αγγίζουν ούτε λύνουν την ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι η θεωρία περί Μακεδονικού Έθνους, που ξεκινά δήθεν από τον 4ο π.Χ. αιώνα και συνεχίζει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Και του οποίου την κληρονομιά και τη συνέχεια διεκδικούν οι Σλάβοι των Σκοπίων, σε μία γεωγραφική έκταση που ξεπερνά τα όρια της fYROM, που καταλαμβάνει την ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία, των οποίων οι πληθυσμοί θεωρούνται «μακεδονικές» μειονότητες, υποδουλωμένες σε ξένες εθνικές πλειοψηφίες.
Το τεχνητό και επικίνδυνο, μάλιστα, αυτό ιδεολόγημα πήρε έντονη σφετεριστική διάσταση, πλαστογραφώντας την ιστορία . Την τελευταία δεκαπενταετία η fYROM διεκδικεί και την ιστορία της κλασσικής μακεδονικής δυναστείας, ως ρίζα των σημερινών Σλάβων των Σκοπίων! Δηλαδή, στην εθνική νοθεία προστέθηκε και η ιστορική και πολιτισμική νοθεία. Στόχος είναι να καταπολεμηθεί η ένταξη των Μακεδόνων του Φιλίππου Β’, Μεγάλου Αλεξάνδρου, και των ελληνιστικών Βασιλείων στον ευρύτερο Ελληνισμό και στον Ελληνικό πολιτισμό εκείνης της περιόδου.
Με την εμφάνιση της fYROM, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (όπου, για επεκτατικούς σκοπούς, το 1943, ο Τίτο είχε δημιουργήσει στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβίας αυτή την ”οντότητα”) αναζωπυρώθηκε η ιδεολογία και τα σχέδια του ”μακεδονισμού”. Η fYROM παρότι κυρίαρχη, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, σε μέρος της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που, μάλιστα έχει έξω την ίδια την πρωτεύουσά της, τη Θεσσαλονίκη, επιχειρεί να διεκδικήσει το Όλον. Δηλαδή, η fYROM επιδιώκει τόσο γεωγραφικά (και για την ελληνική και βουλγαρική περιοχή της Μακεδονίας), όσο και ιστορικο -πολιτιστικά, να αποσυνδέσει την ιστορία της Μακεδονίας και τον πολιτισμό της από την βαθιά ελληνική ρίζα τους.
Οι Σκοπιανοί προσέδωσαν το όνομα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, στο κράτος τους, παρότι καλύπτει μικρό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, περίπου το ένα τρίτο (πολύ μικρότερο, μάλιστα, και στην έξω ζώνη της κλασσικής Μακεδονίας). Και προσπαθούν με την διεθνή – κρατική υπόσταση τους, και με τις υπό εξέλιξη διαπραγματεύσεις να διεκδικήσουν το σύνολο του μακεδονικού κεκτημένου ιστορικά, εδαφικά, εθνοτικά, δηλαδή πληθυσμιακά και πολιτιστικά.
Αν έλειπε αυτή η θεμελιώδης, όσο και παράλογη διεκδίκηση, θα μπορούσε, ίσως, μία γεωγραφική ή εθνοτική κρατική ονομασία να αποτελέσει λύση. Και τότε, όμως, εφόσον θα έλυνε και δεν θα άφηνε καμία αμφιβολία για την ονομασία και την εθνικο-πολιτική ταυτότητα του λαού της FYROM, αποκλείοντας τη χρήση του κλεμμένου ελληνικού ονόματος κατοχυρωμένου επί 25 αιώνες (”Μακεδονία”, ”Μακεδόνες”).
Αυτό, όμως, ούτε καν συζητείται, ούτε καν επιδιώκεται από την διαπραγμάτευση. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι αν δεν εγκαταλειφθεί συνειδητά αυτή η ψευδοθεωρία του ”μακεδονισμού” από την πολιτική ελίτ των Σκοπίων και τον από χρόνια παραπληροφορημένο και παραπλανημένο λαό των Σκοπίων (Σλάβους στην εθνική τους καταγωγή) το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, κάτω από οποιαδήποτε συμβιβαστική ονομασία.
Οι Σκοπιανοί θα δεχθούν οποιαδήποτε από τις παραπάνω ονομασίες, εμφανιζόμενοι, μάλιστα, ότι υποχωρούν (!!), γιατί διατηρεί ακμαίο και ζωντανό στα χέρια τους, σαν ιδιοκτησία τους το όνομα ”Μακεδονία”, σε αποκλειστική μάλιστα διεθνή χρήση εκ μέρους τους.
Κρατική οντότητα με τον τίτλο, το ουσιαστικό ”Μακεδονία”, θα υπάρχει μία και θα είναι το κράτος των Σκοπίων, χωρίς πλέον καμία εκκρεμότητα ή ένσταση !
Καμία διαμαρτυρία, καμία ένσταση, κανένα διάβημα δεν θα έχει πλέον θέση, δεν θα νομιμοποιείται, μετά την υπογραφή του Έλληνα πρωθυπουργού και της Ελληνικής κυβέρνησης για την ονομασία.
Καμία Ελληνική συλλογικότητα, κανένας Ελληνικός οργανισμός, καμία Ελληνική αντιπροσωπεία, κανένας Έλληνας δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί για την κλοπή της ταυτότητας του, να ισχυρίζεται ότι οι ”Μακεδόνες είναι Έλληνες”, να ακυρώσει τον ασύστολο ”μακεδονισμό” που θα είναι ”Βόρειος” (”Βόρεια Μακεδονία”), ή ”Νέος” (”Νέα Μακεδονία”), ή ό,τι άλλο, αλλά θα είναι πλέον κρατικός, με αναγνωρισμένη – αποδεκτή διεθνώς την επιχειρησιακή του βάση.
Η Σκοπιανή θέση είναι γνωστή : πρέπει μελλοντικά να συμπεριληφθεί, να ενωθεί και η υπόλοιπη Μακεδονία (Δυτική, Κεντρική, Ανατολική της Ελλάδας, και του Πιρίν της Βουλγαρίας). Η δε ελεύθερη ”Βόρεια” ή ”Νέα Μακεδονία” έχει αυτό το ιστορικό καθήκον να δράσει ως ελεύθερο τμήμα, ως όχημα, για να απελευθερώσει τα Νότια τμήματα και το Ανατολικό τμήμα, στο σύνολο τους, ώστε να ενοποιηθούν σε ενιαίο τελικά κρατικό σύνολο.
Ορισμένοι, λένε, ότι όλα τούτα είναι στις σημερινές, σύγχρονες συνθήκες ονειροφαντασίες. Ας μη επεκταθούμε, αλλά ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας, την ευρύτερη ανάλυση για τη ρευστότητα της περιοχής, τον υπαρκτό μαχητικό αναθεωρητισμό και την πραγματική τάση επαναχάραξης των συνόρων (παραδείγματα : η ενοποίηση από το 1990 της Γερμανίας, ο κερματισμός της Γιουγκοσλαβίας και το Κοσσυφοπέδιο, η Κριμαία πρόσφατα, η Κύπρος ακόμα, η Τουρκία – το Συριακό- το Κουρδικό, το Αιγαίο κλπ). Αν, όμως, όπως λένε, είναι όλα αυτά μη πραγματικά, μη σχεδιαζόμενα, γιατί δεν τα ανακαλεί η Σκοπιανή πλευρά στην ουσία τους, δηλαδή, γιατί δεν τα ακυρώνει (χωρίς μάλιστα κόστος, αφού δεν έχουν, όπως λένε, σοβαρή υπόσταση). Όχι με δηλώσεις, αλλά στο Σύνταγμα της, στην ιστορία της, στα περί εθνολογικής ταυτότητας της, στα πανεπιστήμια της, στην εκτεταμένη πλαστογραφία και την οργανωμένη προπαγανδιστική παραπληροφόρηση της.
Άραγε, η ιστορία, η ταυτότητα, η ιδεολογία, η κρατική ονομασία είναι μουσιακά είδη, είδη χωρίς υπόσταση ; Όχι, βέβαια ! Έχουν και υπόσταση, και αξία, και σημασία ! Αυτά είναι η πρώτη, ζωογόνα ύλη για κάθε Σχέδιο Πράξης.
Το πρώτο συνθετικό, όποιο κι αν είναι, ακολουθεί ως δευτερεύον, υποτονικό στοιχείο, τον όρο ”Μακεδονία”. Στην πράξη, στις σχέσεις, κυρίως, στους σκοπούς και τους στόχους το ισχυρό, το στρατηγικό, το αλλυτρωτικό στοιχείο θα είναι, όπως και μέχρι τώρα, το όνομα ”Μακεδονία”. Μάλιστα, το όνομα αυτό, όχημα δράσης και διάβρωσης θα τους έχει δοθεί (με την υπό διαμόρφωση συμφωνία), από τους ίδιους τους θιγόμενους, από τους ίδιους τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους Έλληνες !
Οι Σκοπιανοί δεν ψάχνουν ούτε γεωγραφία, ούτε νεολογισμό, τον ”μακεδονισμό” θέλουν να διασώσουν, το ”Μακεδονία” θέλουν να διατηρήσουν.
Για τους Σκοπιανούς όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί Βόρεια Μακεδονία, ή Νέα Μακεδονία, η Άνω Μακεδονία κρατάνε αλώβητο, χρηστικό, ζωντανό το ουσιώδες : το Μακεδονία. Και μπορούν να γίνουν αποδεκτοί, πλασάροντας μάλιστα και εικόνα ”καλής διάθεσης”, μιλώντας για ”σύγχρονη χώρα μακριά από στείρο σωβινισμό, έτοιμη για την ευρωπαϊκή της διαδρομή”.
Η Ελλάδα, όμως, γιατί το δίνει (το όνομα) ;
Γιατί δίνει το ουσιώδες και για αυτήν (το Μακεδονία) στη fYROM ;
Γιατί αναγνωρίζει ένα άλλο κράτος, ως αυτό που δεν είναι, γνωρίζοντας και το ψέμα, και την κλοπή, και τους κινδύνους ;
Γιατί παραχωρεί τα μέσα, τα ”όπλα” για να την πλαγιοκοπούν, να την ταπεινώνουν, να την διαβρώνουν, κι αργότερα να την αποσταθεροποιούν ;
Υπάρχουν ανταλλάγματα και ποιά, και ποιός εγγυάται ; Και, άραγε, αξίζουν όσο η Μακεδονία ; Αδύνατον !!
Νομίζουν ότι ήταν τόσο ”αφελείς”, ή τόσο ”ρηχοί” ο Α. Παπανδρέου και ο Κ. Καραμανλής στην καθοριστική απόφασή τους, το Δεκέμβριο 1991. Τώρα, γιατί ”τους κόβουν σε φέτες”, οι διάφοροι διάδοχοι, οι γνήσιοι ερμηνευτές τους και οι κληρονόμοι, και παίρνουν απ΄ αυτές ό,τι τους βολεύει ; Γιατί και με ποιά διαδικασία η χώρα μετακινείται από κείνη τη θέση (ούτε όνομα Μακεδονία, ούτε παράγωγό της) και την αλλάζει, σχεδόν στο αντίθετό της ;!
Και, ποιοί, τώρα, και πώς, παραμερίζουν τα αναστήματα εκείνων σ΄ένα καίριο ζήτημα σαν τούτο ;
Κανένας γεωγραφικός προσδιορισμός δεν ακυρώνει τον αλυτρωτισμό που περιλαμβάνει ο όρος ”Μακεδονία” και τη χρήση του από τους Σκοπιανούς. Μόνο η μή χρήση του όρου αυτού, δηλαδή, μόνο η μη ύπαρξη του όρου Μακεδονία στην ονομασία του κράτους αυτού, ακυρώνει τον αλυτρωτισμό, ακυρώνει την ψευδοθεωρία του ”μακεδονισμού” και θέτει σε πραγματικά νέα, θετική και βιώσιμη βάση τις σχέσεις (διακρατικές και άλλες).
Ελευθέριος Τζιόλας
Θεσσαλονίκη, 10 Ιανουαρίου 2017