του Πετρόπουλου Εμμανουήλ

 

Αν ρωτούσαμε την ιστορική επιστήμη και ιδεαλιστική θα ακούγαμε πως αυτές οι δύο θα έφταναν στο ίδιο συμπέρασμα.

Αυτή την στιγμή η χώρα μας έχει ήδη περάσει και διανύει την οικονομική, πολιτική και ηθική παρακμή. Είναι όμως αδύνατο να εξακολουθήσει η ίδια κατάσταση. Επιβάλλεται να γίνουν ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι όμως σαν αυτές που ανέφερε….

ο Παπανδρέου και σήμερα ο Σαμαράς, με υποστηρικτές πολιτικά φερέφωνα.

Για να γίνουν όμως ριζικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις χρειάζεται επανάσταση.

Μια επανάσταση φυσικά δεν γίνεται από μόνη της.

Κάθε φορά που αναστατώνεται μια κοινωνία και αλλάζουν συθέμελα οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες μιας χώρας, πρωταγωνιστεί στη σκηνή της ιστορίας μια τάξη που παίζει προοδευτικό ρόλο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν οι παραγωγικές δυνάμεις της δοσμένης κοινωνίας έχουν φτάσει σε ορισμένο βαθμό ανάπτυξης, ώστε να έρθουν σε αντίφαση με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις. Όταν λοιπόν η τεχνική μιας κοινωνίας αναπτυχθεί πολύ, δεν συμβιβάζεται με τον καθιερωμένο τρόπο παραγωγής, με την οικονομική διαρρύθμιση της κοινωνίας, με τις σχέσεις ιδιοκτησίας -όπως λένε οι νομικοί- κι έτσι αρχίζει η σύγκρουση γιατί οι παραγωγικές δυνάμεις για να απλωθούν και να εκτελέσουν τον προορισμό τους πρέπει να κινηθούν μέσα σε παραγωγικές σχέσεις που θα ευνοούν και θα ευκολύνουν την ανάπτυξη της νέας τεχνικής.

    Αν δεν γίνει αυτό –αυτόματα δε γίνεται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία τίποτα- έρχεται η στιγμή που γίνεται σύγκρουση, μια που οι παλιές παραγωγικές σχέσεις γίνονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Σήμερα η κοινωνία μας μαστίζεται από μεγάλη ανεργία. Επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και αυτός είναι έμας λόγος που η κοινωνία μας σταδιακά περνά σε κατάσταση παλιάς τεχνολογίας και σε μη παραγωγική κοινωνία. Φυσικά σε έναν καιρό με τέτοιες ανατροπές παρουσιάζονται νέες ιδεολογίες.

Οι ανατροπές γίνονται από ανθρώπους που ανήκουν σε ορισμένη τάξη, που είναι μαχητική, επαναστατική και πρωτοπόρα. Ίσως σήμερα στην κοινωνία μας να μην υπάρχει πλέον αυτή η τάξη αλλά να υπάρχει μια κάστα λιγοστών ανθρώπων που θα καταφέρει κάτι τέτοιο. Παραμένοντας στο θέμα της τάξης ανθρώπων, χρειάζονται εκτός από υλικές μεταβολές και ιδεολογικές αλλαγές στη νοοτροπία ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Οι νέες ιδέες που πάντα γεννιούνται σε τέτοιες πολυτάραχες εποχές επηρεάζουν την διανόηση, όχι μόνο στη σφαίρα της πολιτικής αλλά και της θρησκευτικής, φιλοσοφικής και καλλιτεχνικής ζωής και μ’ αυτές η τάξη που πρωτοστατεί στην αλλαγή συνειδητοποιεί τη σύγκρουση και την αποτελειώνει.

Η κοινωνική όμως εξέλιξη δεν πηγαίνει πάντα προς τα εμπρός, γυρίζει και προς τα πίσω. Δεν έχουμε πάντα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και καθυστέρηση. Τι συμβαίνει όμως τότε σε μια κοινωνία, που αντί να σημειώσει προοδευτική ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων, ο δείκτης της τεχνικής της παραμείνει στάσιμος ή πάει προς τα πίσω;

 Τότε φυσικά δεν έχουμε σύγκρουση, ανατροπή, επανάσταση.

Έχουμε αυτό που λέμε παρακμή, γιατί μια που οι παραγωγικές δυνάμεις είναι στάσιμες και καθυστερημένες, και οι παραγωγικές σχέσεις μένουν οι ίδιες.

Σε μια τέτοια εποχή, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δυστυχεί, πεινά, εξαθλιώνεται και καμία από τις κοινωνικές τάξεις δεν παίζει προοδευτικό ρόλο, καμία δεν είναι μαχητική, και σα συνέπεια δεν έχουν κορυφωθεί και ούτε μπορούν να γεννηθούν νέες ιδέες που ν’ αντανακλούν και να εκφράζουν σκέψεις και πόθους μιας πρωτοπόρας τάξης. Αντιθέτως, όλες οι τάξεις νιώθουν ότι τίποτα δε γίνεται από την  ανθρώπινη θέληση, πως όλα είναι αιώνια στον πόνο τους και στην απόγνωσή τους ή νοσταλγούν τις περασμένες εποχές για τις οποίες ακούν να λέει η παράδοση και μαθαίνουν πολλά διαβάζοντας τα παλιά βιβλία ή περιμένουν κάποιο Λυτρωτή, μια εξω-κοινωνική δύναμη, να τους σώσει. Αυτό, το συναντώ καθημερινά στις συζητήσεις που κάνω, και μάλιστα αυτό που λένε σχεδόν όλοι «…μπές μπροστά και γω ακολουθώ…», άρα, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο και έχω αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ για το μέλλον των παιδιών μου πρώτα και έπειτα για των άλλων.

Καταλήγοντας λοιπόν στο συμπέρασμα, σήμερα, δεν υπάρχει καμία τάξη που να μπορεί να παίξει ιστορικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία, βγάζοντάς την από το κοινωνικό και ηθικό αδιέξοδο.

Το κυβερνητικό οικοδόμημα τρίζει, ζει εις βάρος του ελληνικού λαού βυθίζοντας την χώρα σε όλο και περισσότερα χρέη, γδύνοντας φορολογικά τον λαό, ο οποίος παρόλα αυτά, δεν κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα και ούτε έχει την κατάλληλη τάξη για επανάσταση. Είναι παρατηρημένο, πως μαζεύουν διάφορα καθάρματα να τους φυλάνε, με τον φόβο μήπως σιγά-σιγά το πλήθος εξαγριωθεί και το παρατηρούμε αυτό στις ειρηνικές πορείες, που η κυβέρνηση με την ψυχολογία που έχει προσπαθεί με άγρια και τρομοκρατικά μέτρα να πατάξει κάθε «συνωμοτική» απόπειρα που πιστεύει ή νομίζει πως οργανώνεται από τον α ή τον β.

Όλα γύρω μας τα χαρακτηρίζει η αστάθεια και η χαμέρπεια. Οι πλουτοκράτες της εποχής μας, βλέποντας πως το δημόσιο αδυνατεί πλέον να ανταποκριθεί στην παροχή υπηρεσιών στις ανάγκες του κόσμου, οι πλουτοκράτες προβαίνουν σε πράξεις αγαθοεργίας υπέρ του δημοσίου με αντάλλαγμα την ασφάλεια της περιουσία τους από την ζήτηση του κράτους σε φόρους.

Όλα αυτά, γίνονται σε μια χώρα του 21^ου αιώνα όπου χιλιάδες λαού πεινά και υποφέρει και δεν φτάνει μόνο αυτό, η διαχείριση του δημοσίου τομέα περνά σταδιακά στις τράπεζες και των συνεργατών τους των εισπρακτικών εταιρειών οι οποίοι καταπιέζουν κυρίως ψυχολογικά τον λαό. Η ζωή του πολίτη έχει γίνει πλέον μετρημένη και τείνει να κρέμεται από μία κλωστή και ειδικά από την στιγμή που δεν κυκλοφορεί χρήμα και είναι αδύνατη η αγορά βασικών φαρμάκων, και ένα κράτος-κυβέρνηση να προσφέρει δωρεάν νοσηλευτική και ιατρική φροντίδα στους λαθρομετανάστες και επ’ αμοιβής στους πολίτες της.

Η δωρεάν υγεία έχει πλέον χαθεί.

Η δωρεάν παιδεία έχει πλέον και αυτή χαθεί.

Οι φοροαπαλλαγές έχουν και αυτές χαθεί.

Τα παιδιά έχουν γίνει φορολογικό τεκμήριο.

Δεν λειτουργεί τίποτα.

Η χώρα έχει παραδοθεί σε ξένα συμφέροντα και οδηγούμαστε σε πολιτική αστάθεια που ελλοχεύει τον κίνδυνο ενός πολέμου, ακόμη και ενός εμφυλίου, όπως πράττουν ήδη με απόλυτη επιτυχία τα ξένα συμφέροντα σε Αφρικανικά κράτη και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου τους.

Οι τελευταίες κυβερνήσεις, μας χρησιμοποίησαν ως δόλωμα, και μας έχουν τσιμπήσει άσχημα. Το θέμα είναι, εμείς τι κάνουμε.

 

 

Πετρόπουλος Εμμανουήλ

Πολιτευτής Ανεξαρτήτων Ελλήνων  

{youtube}1033OKMGOcQ|500|350{/youtube}