« Στη Δεσκάτη, σ’ ένα περιβάλλον θερμό από το ενδιαφέρον των προσωπικών φίλων και των φιλαναγνωστών, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου : «Ματιά στο μέλλον», του Κυριάκου Ταταρίδη»

 

Στην Αίθουσα «του Δημοτικού Συμβουλίου» του Δήμου Δεσκάτης διοργανώθηκε, στις 12:30 το μεσημέρι, την Κυριακή, 2-Δεκεμβρίου-2018, η παρουσίαση ενός μυθιστορήματος που στην πλοκή του ενέπλεκε την προσδοκία και την παραίνεση!…

Παραβρέθηκαν ο Βουλευτής του Νομού κ. Μπγιάλας Χρήστος, ο Δήμαρχος Δεσκάτης κ. Καραστέργιος Δημήτριος, Αντιδήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι και πλήθος φίλων του Κυριάκου Ταταρίδη.

Συντονιστής της παρουσίασης ήταν, ο Ζαγκανίκας Σίμος.

Για το βιβλίο μίλησαν η Εκπαιδευτικός Οικιακής Οικονομίας, Χρυσούλα Σωτήρη και ο στρατηγός, εν αποστρατεία, Γκαλογιάννης Βασίλειος.

Η Χρυσούλα, με μια εμπεριστατωμένη προσέγγιση έδωσε εύστοχα ερμηνείες για την πλοκή της φαντασιακής ιστορίας και ο Βασίλειος προσέγγισε τα πολιτικό – κοινωνικά μηνύματα της πλοκής. Ο συντονιστής της παρουσίασης συνέδεσε την πλοκή με τον κόσμο του συγγραφέα και τα υλικά της συγγραφής.

Τοποθετήσεις για το μυθιστόρημα έκανε ο Δήμαρχος Δεσκάτης και ο Βουλευτής Γρεβενών.

Σας παραθέτουμε αποσπάσματα της ομιλίας του Διευθυντή της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Γρεβενών και συντονιστή της παρουσίασης.

«Η συγγραφή ενός βιβλίου προσομοιάζεται με τον τοκετό. Είναι αλήθεια πως, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τίκτεται από το νου, εξού και πνευματικός τοκετός. Κι έχει, ως σύσταση της, τα εγκεφαλικά χρωματοσώματα και ως υμένα, την φαιά ουσία του συγγραφέα. Δυνητικά η συγγραφή είναι απότοκος των συναισθημάτων, των γνώσεων και των εμπειριών του συγγραφέα.

          Με πλοηγό αυτόν τον τρόπο προσέγγισης θα προσπαθήσουμε, να διεισδύσουμε στα υλικά της συγγραφής και στην πλοκή του βιβλίου «Ματιά στο μέλλον» του Κυριάκου Ταταρίδη.

Άμα τελείωσε η ύλη των οραμάτων και των στοχεύσεων και τη θέση τους πήρε το ιδιοτελές αλλόγλωσσο συμφέρον, ο Κυριάκος, «απροσάρμοστος», στις νέες συνθήκες, δεν έμεινε στη σκιά των εξελίξεων, πήρε τον «κονδυλοφόρο» του και άρχισε να αρθρογραφεί και να συρράπτει τις ιδέες του σε μυθιστορηματική πλοκή. Το «Ματιά στο μέλλον» είναι ένα φαντασιακό μυθιστόρημα, που στοχεύει με τη νοηματική του ανάπλαση , να αναπλάσει την υποδοχή ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος για τον πλανήτη και τους ανθρώπους!…».

          Ο ίδιος ο τίτλος δεν παραπέμπει σε μυθιστόρημα, αλλά σε πραγματεία, όπου ο αναγνώστης προϊδεάζεται, εκ των προτέρων, ότι θα συναντήσει μια στοχαστική, ενδοσκοπική ματιά στο Μέλλον. Όταν όμως η πραγματεία διανθίζεται με την ενόραση, τότε, παίρνει τα φτερά της φαντασιακής μυθιστορίας και απογειώνει την πλοκή. Κι όταν η πλοκή φαντασιώνεται το Μέλλον, τότε προσδιορίζεται, ως μελλοντολογική φαντασιακή μυθιστορία.

          Το «Ματιά στο μέλλον» ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Οι 240 σελίδες της πλοκής του το εντάσσουν στην κατηγορία της νουβέλας και η τριτοπρόσωπη γραφή του, του προσδίδουν την φυσιογνωμία της αφηγηματικής ανάπλασης.

Στο εσώφυλλο του οπισθόφυλλου υπάρχει η μνεία της δημοσίευσης από την εφημερίδα «Τα Νέα» που έγινε στις 13/5/1992, για το χάρισμα της γραφής του Κυριάκου Ταταρίδη. Πιστεύουμε πως, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει την ρέουσα και λογοτεχνική γλώσσα του συγγραφέα, με την ανάγνωση αυτής της όμορφης νουβέλας.

Το μυθιστόρημα, όπως αναφέρθηκαν και οι προηγούμενοι ομιλητές, πραγματεύεται τον κίνδυνο από την πρόσκρουση στη Γή, έξι τεράστιων μετεωριτών, οι οποίοι ανεξέλεγκτα ταξιδεύουν στο διάστημα. Η πρόσκρουση μπορεί να αφανίσει τη ζωή πάνω στον πλανήτη. Πραγματεύεται λοιπόν έναν υποθετικό, μελλοντικό κίνδυνο, που δεν απέχει από την συλλογιστική πραγματικότητα, γιατί στη μνήμη του πλανήτη μας, υπάρχουν τέτοιες πτώσεις και προσκρούσεις, που η παλαιοντολογική επιστήμη τους τοποθετεί στην εποχή των δεινοσαύρων, ως υπαίτιες του αφανισμού των πρώιμων κατοίκων του.

Η φαντασιακή απειλή και ο κίνδυνος είναι τα εργαλεία για την ανάπλαση της πλοκής. Ο συγγραφέας εξάπτει και τη δική μας φαντασία και ταυτόχρονα μας υποβάλλει στον κόσμο των δικών του αξιών… Πιστεύω, πως αυτός είναι απώτερος στόχος του. Έχτισε την πλοκή, ως αρχιτέκτονας μηχανικός, και μας έβαλε, ως σύνοικους στο σαλόνι των ιδεών του. Τι θα μας ένωνε, ως ανθρώπους, άλλο από τον κίνδυνο και την απειλή;…. Η απειλή και ο κίνδυνος έχουν τη συγκολλητική ουσία του φόβου για την συσπείρωση των ανθρώπων, για την θωράκιση των κοινωνιών. Σήμερα που οι τεράστιοι «μετεωρίτες» βρίσκονται προ των πυλών, μόλις έξω από την γήινη ατμόσφαιρα, όπως πραγματεύεται ο συγγραφέας, θα πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες που θωρακίζουν την κοινωνικότητα μας. Οι ανθρώπινες κοινωνίες ήταν δημιουργικές και ευημερούσες, ιστορικά αποδεκτό πιστεύω απ’ όλους, όταν και όποτε απομάκρυναν το εξατομικευμένο, ιδιοτελές συμφέρον, που λειτουργούσε διαλυτικά για την κοινωνική συνοχή και στήριζαν με την συλλογική τους αυτενέργεια και την αλληλεγγύη την κοινωνική τους δομή.

Κάτω από αυτήν την ιδεολογική στέγη μας τοποθετεί, ως ιδεολόγος ο συγγραφέας, ήτοι, της κοινωνικής προσπάθειας για το επωφελές για όλους τους ανθρώπους. Έτσι τοποθετεί τους πέντε, νέους επιστήμονες της διαστημικής αεροναυπηγικής στο Τεχνικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης, ως φίλους, που με την συλλογική τους προσπάθεια καταφέρνουν να εκτρέψουν τον κίνδυνο- απειλή. Στην προσπάθεια αυτή βέβαια συμμετέχει σύμπασα η ανθρώπινη κοινότητα. Μηνυματοφόρο ευχολόγιο για τις μέρες της Παγκοσμιοποίησης των πολυεθνικών κεφαλαίων.

Η καταγωγή των πέντε, είναι από όλες τις φυλές του πλανήτη και δεν είναι τυχαία, για το πανανθρώπινο μήνυμα της κοινής προσπάθειας που θέλει να στείλει ο συγγραφέας.

Ο διευθύνων νους της ομάδας είναι ο Νικ και ο συγγραφέας τον πολιτογραφεί, ως Ελληνικής καταγωγής. Ελληνικής καταγωγής, γιατί και ο δυτικός πολιτισμός έλκει την καταγωγή του από τον Ελληνικό Πολιτισμό των κλασικών χρόνων. Λειτουργεί ξανά, η παγκόσμια ιστορική μνήμη ενός ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, που έβαλε της βάσεις της καθολικής συμμετοχής των ατόμων στη δημιουργία των πρώτων ελεύθερων κοινωνιών.

Όλες οι σελίδες, είναι γεμάτες από την υποδειγματική ζωή του Έλληνα Νικ και από την υψηλόφρονα φιλοδοξία του να υπηρετήσει τον πλανήτη και τους ανθρώπους του. Αυτές οι εύστοχες επαναλήψεις προσδίδουν στο μυθιστόρημα έναν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Και μοιάζουν μαζί με την όμορφη φαντασιακή πλοκή του μυθιστορήματος, ως εγχειρίδιο προπαιδείας για την διαπαιδαγώγηση και τον προσανατολισμό των νέων, «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Πιστεύω πως κανείς νέος, δεν θα μείνει ασυγκίνητος, από την ανάγνωση αυτής της όμορφης μυθιστορίας…

Η νοηματική πεμπτουσία του μυθοπλοκής είναι αποσταγμένη σε μία από τις τελευταίες ενότητες του βιβλίου, στην «ομιλία του Νικ», στην «Γιορτή του ανθρώπου». Θα σας αναγνώσω δυο, τρείς μικρές παραγράφους από την εκτενή αυτή ομιλία. «Η μεγάλη απειλή συγκλόνισε όλον τον κόσμο και μας έδωσε το ερέθισμα να αναθεωρήσουμε πολλές στιγμές στην ιστορία του ανθρώπου. Η καταστροφή δεν είναι κάτι που θα έρθει αποκλειστικά εξ ουρανού αλλά μπορεί να συμβεί και εντός των τειχών»

« Στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, ο Περικλής έλεγε πως ο άνθρωπος είναι δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριο του εαυτού του, και δημιούργησε νόμους για να περιφρουρηθούν οι προσωπικές του ελευθερίες».

«Καθεστώτα τυραννικά, αιμοσταγή και παρανοϊκά δεν έχουν θέση σε μια ανθρωπότητα της αλληλεγγύης…»

«…Να μην υπάρχουν μακρινές και πικρές πατρίδες, όπου θα ζουν ανθρώπινα οι κάτοικοι τους, έχοντας όλα τα αγαθά του σύγχρονου κόσμου, ακόμη και στις πλέον μειονεκτικές περιοχές λόγω των ειδικών κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούν».

« Η προστασία του περιβάλλοντος και η ανάδειξη των υπέροχων οικοσυστημάτων του πλανήτη αποτελεί υποχρέωση και ευθύνη όλων μας».      

          «Η νεολαία είναι το διαρκές μέλλον του πλανήτη Σ’ αυτήν επαφίεται η πρόοδος, οι εξελίξεις των παγκόσμιων πραγμάτων και η ευημερία όλων των ανθρώπων της Γης».

          Τα μηνύματα αυτά, εύγλωττα, μας παραπέμπουν στο πολικό-ιδεολογικό οπλοστάσιο του συγγραφέα, που οι παρελθούσες ημέρες δεν συνέβαλλαν στην εκπλήρωση τους. Έτσι δημιουργήθηκε η παλίρροια της επιθυμίας για την πλήρωση του ανεκπλήρωτου. Μια παλίρροια, που έσπασε τον στενό χώρο των κυψελίδων και με την πένα της ψυχής έγινε ένα φαντασιακό μυθιστόρημα προτροπής και παραίνεσης για μια ανθρωπινότερη κοινωνία…

          Ο Κυριάκος έχτιζε τα όνειρα του και τη ζωή του, κουβαλώντας στα παιδικά του χρόνια και τοποθετώντας, αγόγγυστα, γεμάτα τελάρα στη Λαχαναγορά.

          Έζησε με τη χαρά της ελάχιστης αμοιβής και αυτό τον έκανε να αισθάνεται γεμάτος από πληρότητα ευγνωμοσύνης και για τα μη απαστράπτοντα δώρα της ζωής. Ενθυλακώθηκε βαθιά στον ψυχικό του κόσμο και έγινε ταυτόσημη με τα όνειρα του η αλληλεγγύη στον Κυριάκο των παιδικών του χρόνων και σ’ όλους τους Κυριάκους του Κόσμου. Γι’ αυτό θέλει έναν κόσμο πιο δίκαιο, ειρηνικό και πιο ανθρώπινο.

          Τον Κυριάκο δεν τον χωράει ο στενός πλανήτης της ιδιωτικότητας και του προσωπικού συμφέροντος, αυτός αναζητά τον πλανήτη της συνεργασίας, της κοινωνικότητας και της προσφοράς, για το χτίσιμο μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.      

          Έχτισε λοιπόν, ο φίλος μας ο Κυριάκος την φαντασιακή του πλοκή, πολύ επιτηδευμένα, ως αρχιτέκτονας μηχανικός, και μας έβαλε, ως σύνοικους στο σαλόνι των ιδεών του.

          Ευχόμαστε την ευχάριστη νουβέλα του να έχει γιατί το αξίζει καλή υποδοχή στο κόσμο των φιλαναγνωστών.

          Στην επιτυχία της εκδήλωσης συνέβαλλαν ο αντιδήμαρχος Λάμαρης Ελευθέριος και ο αγαπητός φίλος του συγγραφέα Δημήτριος Ανδρώνης.

 

Ζαγκανίκας Σίμος