Γιορτάστηκε την περασμένη Κυριακή 22 Οκτωβρίου η ημέρα του Μακεδονικού Αγώνα, με εκδηλώσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα. Ο τελευταίος επιζών Μακεδονομάχος ζούσε στα Γρεβενά. Ήταν ο Ζήσης Βέρρος από την Αβδέλα Γρεβενών, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 105 ετών. Τον θυμάμαι όταν κατέθετε σε εθνικές επειτείους στεφάνι στην προτομή του Αιμιλιανού στην κεντρική πλατεία Γρεβενών και έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του, καθώς γνώριζε προσωπικά τον Εθνομάρτυρα Μητροπολίτη.
Σε μια συνέντευξη που είχα μαζί του τον Αύγουστο του 1981 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Βραδυνή» (την πραγματική Βραδυνή του Τζώρτζη Αθανασιάδη και όχι τη σημερινή ιμιτασιόν) δεν έκρυψε το παράπονό του λέγοντας: «Το κράτος με ξέχασε, με έχει μόνο για τις παρελάσεις. Σύνταξη έδωσε σε όσους είχαν μέσον. Δεν πειράζει όμως. Εγώ ότι έκανα, το έκανα για την πατρίδα. Ήταν ιερό καθήκον και υποχρέωση…».
Πίσω από τις παρελάσεις και τις καταθέσεις στεφανιών, υπάρχουν και άγνωστες ιστορίες με αγωνιστές που δεν δικαιώθηκε η προσφορά τους σε εθνικούς αγώνες, είτε είναι ο Μακεδονικός Αγώνας, είτε οι βαλκανικοί πόλεμοι, είτε το Έπος του ’40 και η Εθνική Αντίσταση.
Και κάτι ακόμα ως υστερόγραφο περί δημοσιογραφίας. Η «Βραδυνή» παρότι ήταν κυβερνητική εφημερίδα (μιλάμε για καλοκαίρι του 1981) δεν δίστασε να χτυπήσει δυνατά στον τίτλο για τον ξεχασμένο Μακεδονομάχο. Τότε ήταν η εποχή της πραγματικής δημοσιογραφίας.

Βαγγέλης Γυφτόπουλος