Στην  εκδήλωση για τα 75 χρόνια του διεθνούς οργανισμού μίλησε ο  γιατρός και πρώην δήμαρχος Γρεβενών, Δημήτρης Σιόβας, ο οποίος ήταν ένα από τα πρώτα παιδιά που υποστηρίχθηκαν από τον τότε Οργανισμό Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως των Ηνωμένων Εθνών, από τον οποίο «γεννήθηκε» η Unicef. 

Το παρών  στην εκδήλωση έδωσαν η πρόεδρος της Δημοκρατίας  Κατερίνα Σακελλαροπούλου, υπουργοί, βουλευτές, η πρεσβυς καλής Θελήσεως της UNESCO, κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη, προσωπικότητες από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών.

 

 

Αξιότιμη κυρία Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, Αξιότιμε κ.Προεδρε της Unicef  Ελλάδος Επίτιμες κυρίες και Αξιότιμοι Κυριοι 

Θα Ξεκινήσω την παρουσίασή μου ,ευχαριστώντας πρώτα τον κ Δντή της Unicef, για την ευκαιρία που μου έδωσε, να βρίσκομαι εδώ-,ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου, για να διηγηθώ τouς επηρεασμούς που υπέστην ως παιδί, κατά την εποχή του πολέμου της δεκαετίας του 1940 και τον ρόλο της τότε ανθρωπιστικής οργανώσεως της ΟΥΝΝΡΑ-,που λειτούργησε ως ο από μηχανής Θεός και που τώρα συνεχίζει τις θεάρεστες και πολύ ανθρώπινες δρατηριότητες , με ΤΗΝ ΝΕΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑ αυτή της  Unicef  και με επίκεντρο του ενδιαφέροντος, το παιδί  και όχι μόνο.

Επανέρχομαι πρώτα στα της ΟΥΝΡΑΣ για να σημειώσω και να τονίσω..  το πόσο η παρουσία της συνέβαλε τα μέγιστα στην ανακούφιση πολλών προβλημάτων, που αφορούσαν εις την διατροφή και ένδυση και κατά συνέπεια στην τόνωση του ηθικού και του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης ημών των πολιτών..  Όταν ερχόντουσαν τα φορτηγά με το έμβλημα της ΟΥΝΡΑ και την Αμερικανική σημαία, τα υποδεχόμασταν με χαρά και προσμονή .Το δε σχολείο, ήδη είχε εμπλουτίσει  το πρωινό με γάλα και μια κουταλιά ψαρόλαδο ,όπως επίσης και αρκετό εποπτικό σχολικό υλικό = τετράδια, μολύβια, χάρακες.

Εμένα, ιδιαίτερα μου άρεσαν, το κίτρινο τυρί και το φυστικοβούτυρο. Ολες αυτές οι παροχές, μεταφράζονταν σε μας, ως συμπεριφορές Αγάπης, Σεβασμού και ιδιαίτερου Ανθρωπίνου ενδιαφέροντος, όταν επι τόσα χρόνια, ζούσαμε στην καταφρόνια και στην περιφρόνηση και την ταπείνωση. Και προσωπικά, είμαι ευτυχής που βρίσκομαι εδώ σήμερα και ενώπιων σας, να ξετυλίξω με τις μνήμες μου, γεγονότα μιας άλλης εποχής.. 

Εκείνο που θα συνεχίσω τώρα, είναι να περιγράψω μερικά στιγμιότυπα ,που τόσο έντονα αποτυπώθηκαν στην ψυχή μου και στη μνήμη μου. Συμβάντα ,που σημάδεψαν ,τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης  όπως την αξιοπρέπεια, την την ελευθερία μας, την Ελπίδα μας  και που αντικατέστησε ο κατακτητής, με απάνθρωπο τρόπο   με την ταπείνωση, την καταφρόνηση, την καταστροφή, .την στέρηση την πείνα…

 ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ .. 

Εγκαταλείποντας πρώτα την Πόλη… ξεπεζεύουμε στο χωριό προορισμού… Φεύγαμε από το χωριό και περιπλανιόμασταν στα βουνά ρακένδυτοι, νηστικοί και ξυπόλητοι. Οι πατούσες μας εξ αυτού του γεγονότος είχαν γίνει σόλες. Ξαναγυρίζαμε στο χωριό.. ξαναφεύγαμε… ξαναγυρίζαμε και τέλος περιπλανώμενοι πάντα, ελπίζαμε στην επιστροφή στην πόλη μας τα Γρεβενά. .  Όταν γυρίζαμε στο χωριό,  ένας συμπαθέστατος παππούς, καθώς μας είδε ξυπόλητους, έκανε σ’ όλα τα παιδιά, τσαρούχια. Ένα είδος σαγιονάρας, με δέρμα γουρουνιού. Έτσι σώσαμε τα πόδια μας, από τις πέτρες και τα αγκάθια. Η χαρά μου ήταν ανείπωτη, κοιμόμασταν με τα τσαρούχια.

Στους βομβαρδισμούς, εγώ στεκόμουν ακίνητος πάντα, σε θέση δρομέα, με ανοιχτό το στόμα, χωρίς να μπορώ να φωνάξω. Η μάνα μου, που ήξερε τι πάθαινα, έτρεχε εναγωνίως να με βρει. Εκείνη τη δύσκολη εποχή, υπήρχαν ωραία συναισθήματα  μεταξύ των ανθρώπων. Αγάπη, αλληλεγγύη, φιλοπατρία, πίστη στο Χριστό. Τα αναφέρω, ίσως καθ’ υπερβολή, για να αποδώσω, κατά το δυνατόν πιστότερα, την αληθινή τους ερμηνεία στην πράξη. . 

Εμείς είχαμε μεγαλώσει και έπρεπε να πάμε σχολείο. Τις πρώτες τάξεις, δεν θυμάμαι καν πώς και πού τις κάναμε. Υπάρχει ένα νέφος στη μνήμη μου, μια αντάρα. ….Στο σχολείο υπήρχε παντελής έλλειψη μαθησιακού υλικού. Ούτε βιβλία, ούτε τετράδια, ούτε μολύβια, ούτε πίνακες, ούτε ζέστη. Είχαμε μόνο μία πλάκα και ένα κονδύλι, και την πολυτέλεια, να γράφουμε και να σβήνουμε πάνω σ’ αυτήν. 

Εκφράζομαι κομψά, παρότι όλα αυτά τα γεγονότα, μας δημιούργησαν μια πληγωμένη ψυχολογία, μια πληγωμένη αξιοπρέπεια και μια πληγωμένη αυτοπεποίθηση. Νομίζαμε, πως ήταν έτσι όλος ο κόσμος. Στα παιδικά μας χρόνια, δεν υπήρχε ούτε χώρος, ούτε χρόνος για χαρές. Δεν υπήρχαν παιχνιδάκια, ρουχαλάκια, παπουτσάκια, καροτσάκια, κρεβατάκια, πάμπερς. Υπήρχαν μόνο στερήσεις και απαγορεύσεις επί των πάντων. Σκεπτόμασταν από πολύ μικροί, σαν μεγάλοι, έτσι αισθανόμασταν. Άλλωστε εμείς γεννηθήκαμε απ’ ευθείας μεγάλοι, την παιδική ηλικία την «πηδήξαμε». 

 Μέσα σε αυτή τη θολή ατμόσφαιρα και το ασφυκτικό κλίμα, , – διαμορφωνόταν ο ψυχισμός μας, τα έντονα συναισθήματά μας, και κυρίως οι μηχανισμοί αντίστασής μας, απέναντι σε όλα αυτά, τα εξωτερικά ερεθίσματα. 

 Μέχρι εδώ  αναφέρθηκα οσο γίνεται σύντομα ιδιαίτερα στα παιδιά του πολέμου, όπου ο εχθρός ήταν ορατός, ήταν απεναντί μας. Και αυτός ήταν ο κατακτητής .

Στο σημείο αυτό, να μου επιτραπεί να αναφερθώ και σε μια άλλη ευαίσθητη κατηγορία αυτή τών παιδιών με ειδικές δεξιότητες, για τα όποια <<ο εχθρος>> δεν είναι ορατός κι αυτο γιατί είναι φωλιασμένος στην ψύχη τους και διασπά την ισορροπημένη συλειτουργία της <<σκεψης>> με το συναίσθημα. Και θα το κάνωκαι διοτι εμπίπτει στην φιλοσοφία της γιουνισεφ αλλα και διότι προσωπικά έχω αποχτήσει μια εμπειρία πολυετή, ασχολούμενος συστηματικά με το θεμα και ιδιαίτερα με το σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες που λειτουργεί στην πολη μας.  Και σαν πρωτο δυσεπίλυτο-πρόβλημα που προκυπτει, είναι ότι για αυτά τα παιδιά, δεν υπάρχει εγγυημένη φροντίδα για το μέλλον .Και πάνω ακριβώς σε αυτήν την ουσιαστική έλειψη, έρχομαι να αναφερθώ στην ανάγκη υπάρξεως ενός ανακουφιστικού σχεδίου, που να παρεμβαίνει επάνω σε ο,τι η φύση τα στέρησε ,είτε αυτό αφορά εις την αρτιμέλεια, η εις την ισορροπημένη εγκεφαλική λειτουργία κλπ. Δηλαδή να εξασφαλίζει την δια βίου φροντίδα τους, σε ειδικό διαμορφωμένο χωρο-,,όπου να τα επιμελείται, αυστηρά ειδικό προσωπικό, βάσει των ειδικών προγραμμάτων. και,που η λύση του θα λειτουργουσε σαν βάλσαμο, στις ψυχές τους σε τρόπο που να μπορούν , να αναπνέουν ελεύθερα και προ πάντων να αισθάνονται με τον δικό τους τρόπο  την χαρά, το χαμόγελο, το όνειρο, το παιχνίδι, την συντροφικότητα. Και επ αυτού θα πρότεινα ταπεινά το σχολείο μας να λειτουργήσει πιλοτικά πάνω σε αυτο το γενικό πνεύμα και με μια επιλεγμένη συλλογική αντίληψη. 

Άλλωστε υγιές συλλογικό, είναι πάντα αποτελεσματικό. Στην διήγηση μου, επέλεξα τον τροπισμό πρός έναν περισσότερο συναισθηματικό δρόμο κι αυτό  για να αποφύγω την καταγραφή αγριοτήτων, που λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους. Άλλωστε το πνεύμα της σημερινής συνάντησης ,τα μηνύματα που εκπέμπονται από την πρωτοβουλία αυτή της Γιουνισεφ και την δική μας παρουσία, περιέχουν μόνον συναίσθημα, μόνο Αγάπη και διδάσκουν και την αλληλεγγύη, που είναι θεμελιώδης παράγων, της ηθικής προόδου μιας κοινωνίας και που ο χριστιανισμός την αναγνωρίζει ως βασικό κοινωνικό καθήκον  <<Αν βοηθούσαμε όλοι, ο ενας  τον άλλο, κανένας άνθρωπος δεν θα ήταν εξαρτημένος από την τύχη>> και η ευχή όλων μας «ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ» ΚΑΙ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ απ όλους για όλους «.

Σας ευχαριστώ για την υπομονή που είχατε και την μεγαθυμία που επιδείξατε να με ακούσετε.