Μέρος Α΄

 

        Δεν πάει καιρός που νωρίς ένα βραδάκι μ΄επισκέφτηκε ένα χαριτωμένο νεαρό ζευγάρι. 

  Ήταν χιλιαστές. 

  Ο άνδρας παρακολουθούσε την αρθρογραφία μου και θέλησε να μας γνωρίσει και από κοντά. …

 

   Με όσα σύντομα μου είπαν στην πόρτα με προδιέθεσαν ευνοϊκά μαζί τους και πέρασαν μέσα. 

 

      Δίνοντας γνωριμία στη συνέχεια, πήρα την πληροφορία ότι το αγόρι δεν ήταν Γρεβενιώτης. 

  Απλά έμενε στα Γρεβενά, γιατί ήρθε να υπηρετήσει εδώ τη στρατιωτική του θητεία, αλλ΄όχι στη μονάδα. 

  Σε άλλο πόστο. 

  Καίριο πόστο. 

  Με κοινωνική αποστολή. 

 

       Η Πολιτεία, για λόγους που δεν διευκρινίστηκαν ακόμη καλά, μερίμνησε ώστε τα παιδιά των χιλιαστών να πάρουν θέσεις διάσπαρτες μέσα σε διάφορες υπηρεσίες, που δε θυμίζουν καθόλου στρατιωτική εξάσκηση. 

  Μάλλον υποβοηθούν την εξάπλωση της αίρεσης του χιλιασμού. 

  Μοναδικός λόγος ότι δε δέχονται να πάρουν όπλο. 

  

        Κι όταν κινδυνεύετε, ρε παιδιά, δε ζητάτε τη βοήθεια ενός ένοπλου αστυνομικού;

  Τότε πώς το εγκρίνετε το όπλο;

   Απορίας άξιο…

 

     Προχωρήσαμε σε μια εγκάρδια συνομιλία. 

  Προέκυψε ως πρώτο θέμα το πρόσωπο της Παναγίας, που γι΄αυτούς είναι μια κοινή θνητή. 

  Και που γέννησε το Χριστό, που και Αυτός είναι ένα κτίσμα του Πατέρα, κατ΄αυτούς.

  Κι όχι το φως που εκπέμπει ο ήλιος… 

   Όχι η λάμψη που ξεπηδάει από τα αναμμένα κάρβουνα στο τζάκι… 

  Όχι ο μοναχογιός στο σπίτι του Πατέρα… 

  Όχι ο συνδημιουργός Του στη γέννηση του κόσμου… 

 

          Δε ήθελα να πικράνω τα παιδιά, παρά την αντίθεσή μου στα ‘πιστεύω’ τους.

  Έβλεπα μια ειλικρίνεια στα ελατήρια και στα αισθήματά τους απέναντί μου και τους  έδωσα συνέχεια στο λόγο. 

    

       Και πώς, αγόρι μου, βρέθηκες εδώ που είσαι;

  Να ήμουν από μικρός παπαδάκι, μου είπε.

  Δεν έλειπα ποτέ από την εκκλησία. 

  Είχα όμως βαθύτερες ανησυχίες. 

  Κι όταν έγινα έφηβος και ζητούσα απαντήσεις στα υπαρξιακά μου προβλήματα, κανένας από τους ιερείς που γνώριζα δεν είχε τη διάθεση ή και τη γνώση, για να με στηρίξει. 

  Αρκούνταν  στο ότι ήταν άξιοι του μισθού τους, αφού φρόντιζαν το ναό με το παραπάνω κι έκαναν τις καθιερωμένες ακολουθίες. 

  Ώσπου χτύπησε την πόρτα μου κάποιος,δάσκαλος τώρα, του χιλιασμού. 

 

    Μου φάνηκε γλυκομίλητος και καταρτισμένος. 

  Μου έδωσε σημασία. 

  Και απαντήσεις, έστω και ελλιπείς, στα ερωτηματικά μου. 

  Κι εγώ έγινα μάρτυς του Ιεχωβά. 

 

    Ακολούθησε σιγή…

  

    Κρίμα, σκέφτηκα, έγινε αρνησίθρησκος, επειδή…

 

      Κι εσύ, παιδί μου; πώς βρέθηκες στο χώρο των χιλιαστών, ρώτησα την κοπέλα. 

  Εγώ.., εγώ αγαπούσα το Χριστό ανέκαθεν.

  Αλλ΄είχα άγνοια.., πολλή άγνοια.

 Και πήγα και κατηχητικό. 

  Τυποποιημένη όμως, ξέκαρδη κατήχηση.

 Ώσπου στη ζωή μου συνάντησα μια κυρία, που μου μίλησε για την πίστη μας. 

  Την πίστη των μαρτύρων του Ιεχωβά. 

 

     Ξέρεις όμως ότι είναι οργάνωση; τη ρώτησα. 

  Και η επίσημη Εκκλησία σας έχει οργάνωση, σχολίασε. 

  

       Σίγουρα, αλλά άλλο είναι να είναι οργάνωση ένα σώμα κι άλλο να έχει και οργάνωση. 

 

     Με συγκίνησε η εξομολόγησή τους. 

  Ήταν συμπαθέστατα παιδιά. 

  Αγνά, ζεστά και με τόλμη. 

 

    Ωστόσο έβγαινε και το άλλο συμπέρασμα, ότι οι χιλιαστές κάνουν θραύση στην πόλη. 

  Ξέρουν απ΄τα περισσότερα, αν όχι από όλα τα σπίτια μας, τα βάσανά τους. 

  Τα προβλήματά τους. 

  Και δρούν ανάλογα. 

  Κι όλο καλομιλούν. 

  Και δος του να λένε απ΄έξω φαρσί χωρία της Αγίας Γραφής, αρκεί να στηρίξουν τις πλάνες τους. 

  

         Βέβαια η συμπεριφορά τους αυτή είναι κατευθυνόμενη και προσχεδιασμένη, για να συγκινούν και να προσαρτούν μέλη στην οργάνωση. 

 

    Κι όμως σ΄αυτά τα παιδιά έβλεπα κάτι το άδολο…

  Μάλλον δεν είχαν μπει ακόμα στα βαθιά του πνεύματος της οργάνωσης. 

 

    Είχε περάσει στο μεταξύ αρκετή ώρα και, επειδή βιάζονταν κιόλας, αποχαιρέτησαν κι έφυγαν,. 

 

     Η συνάντησή μας μου έμεινε σαν αυτή του Κυρίου με τον πλούσιο νεανίσκο. 

  

       Έκλαψε πολύ η Ορθοδοξία μέσα μου. 

  Τι κρίμα! να μην ξέρουμε τι θησαυρό κρατούμε και να μην τον εκτιμούμε ή να τον αξιοποιούμε…

  Και να χάνονται τέτοιες ψυχές μέσα από τους κόλπους της…

  Κι αυτό γιατί ”οι υιοί του σκότους εργάζονται υπέρ τους υιούς του φωτός”, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού. 

  

      Οι αιρετικοί δραστηριοποιούνται και στα Γρεβενά περισσότερο από τους χριστιανούς. 

  Η πόλη μας επωάζει πολλούς χιλιαστές, που αποθρασύνθηκαν και δρουν ανενόχλητοι. 

  Και με την επίπλαστη συνείδηση και δικαιολογία ότι δεν κάνουν προσηλυτισμό..

          

         Να η πρώτη φωτογραφία απ΄την πνευματική κάτοψη της πόλης μας. 

   Χέρσο εν πολλοίς χωράφι τα Γρεβενά , που το εποφθαλμιούν και το σπέρνουν κρυφά οι χιλιαστές. 

  Γιατί εμάς μας λείπει η παιδεία γύρω από τα δόγματα της πίστης μας. 

  Και γιατί, καθώς συμπεραίνουμε από το περιστατικό, δεν έχουμε και γεωργούς στον αμπελώνα του Κυρίου με ζήλο και κατάρτιση. 

 

   Είναι και πολλά άλλα βέβαια που δεν έχουμε. 

  Μένει να τα δούμε, όσο γίνεται, σε επόμενα άρθρα.  

                                                                                        Ζιώγα Κατερίνα

                                                                                                   Εκπαιδευτικός