Πέντε μήνες  μετά τον σχηματισμό της «πρώτη φορά» αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και αν ένα τουλάχιστον πράγμα έγινε εντόνως κατανοητό από μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού (ιδιαίτερα από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ) είναι το βάρος και η συνθετότητα του οικονομικού και κατ επέκταση του πολιτικού προβλήματος της χώρας. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι κάπου εδώ τελειώνει και ο κύκλος των ψευδαισθήσεων και η χώρα και ο λαός…

 επανέρχονται σε κατάσταση αυτογνωσίας και ορθολογισμού.

Δεν ξέρω όμως αν είναι οι ίδιοι που κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αλλά και κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχαν εθιστεί στην ιδέα, ότι  το «τέλος τα μνημόνια» ήταν μια εύκολη υπόθεση. Είναι εκείνοι πάντως που διατηρούσαν και  ίσως διατηρούν ακόμη την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Ότι για την αντιμετώπισή του αρκούσε η πολιτική αλλαγή και η κατάργηση με «ένα άρθρο, ένα νόμο» όλων των μνημονιακών δεσμεύσεων. Αλλά η πολιτική αλλαγή προφανέστατα δεν αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για να προκόψει η χώρα και ο λαός της. Ούτε επαναστατικά κηρύγματα, διακηρύξεις αρχών δεν αρκούν και καλές προθέσεις. Συνειδητοποιούν σήμερα ότι χρειάζονται κι άλλα πράγματα και άλλες ιδιότητες από τους κυβερνώντες και τους ασκούντες την εξουσία.

Προ πάντων, χρειάζεται σχέδιο επαρκές, συνεκτικό και οργανωμένο και μαζί πίστη, εργατικότητα, αποφασιστικότητα και νοικοκυριό. Και βεβαίως μέτρα, πολιτικές και ευθύνη έναντι της χώρας και των πολιτών της.

Πίστευαν ορισμένοι ότι αν αρθούν οι επαχθείς και αντιλαϊκές προβλέψεις των μνημονίων σε βάρος των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών και πληρώσουν, όπως διακήρυσσε προεκλογικώς ο ΥΡΙΖΑ, οι πλούσιοι, οι λαθρέμποροι, οι φοροφυγάδες, γενικώς οι διεφθαρμένοι, η κρίση θα τέλειωνε και η ευτυχία της χώρας και του λαού θα ήταν εξασφαλισμένη. Όμως η πραγματική ζωή άλλα καταδεικνύει. Χωρίς νέα συμφωνία ( ασφαλώς όχι επώδυνη) ή παράταση της ήδη υπάρχουσας, ακόμη και χωρίς μνημόνιο και χωρίς τις προβλέψεις του, χωρίς εντέλει τη συγκατάθεση και βοήθεια των εταίρων και των πιστωτών μας, η χώρα ξεμένει από χρηματοδότηση, η ανάπτυξη δεν εξασφαλίζεται, οι επενδύσεις δεν προωθούνται, αντιθέτως κι αυτές που ήταν ώριμες να ξεκινήσουν εγκαταλείπονται ή απειλούνται με εγκατάλειψη.

Ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι αντιλαμβάνονται τώρα ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μεγάλο και δυσεπίλυτο, δεν αντιμετωπίζεται μέσω ευκαιριακών συμμαχιών στη ζώνη της Ανατολής, δεν δύναται να επιλυθεί εκτός Ευρώπης, χωρίς ανάληψη της απόλυτης ευθύνης από την ηγεσία και το λαό της.

Κινούμενη μόνη η χώρα, έξω από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και κανόνες, δεν έχει τύχη. Μπορεί ο πρωθυπουργός να  παλεύει κάθε μέρα για να αποτρέψει μια επαπειλούμενη χρεοκοπία, όμως η χώρα κινδυνεύει , με την «πολιτική της ασάφειας» που ακολουθείται, με εξοβελισμό από την Ευρώπη και απειλείται με περιθωριοποίηση στην ασταθή ζώνη των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Έχουν περάσει τόσοι μήνες με την ψυχή στο στόμα και κάποιοι στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να διατηρηθεί έπ’ άπειρον. Δεν αντιλαμβάνονται ότι σε όλες τις οριακές καταστάσεις υπάρχει κάποια στιγμή που το σχοινί σπάει και ο έλεγχος χάνεται ολοκληρωτικά.

Κοινή είναι η πεποίθηση πλέον ότι ο χρόνος εξαντλείται. Για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ σε συμφωνία μας απομένουν( μέχρι τέλος  Ιουνίου ) μόλις 9 ημέρες, 12 ώρες και πέντε λεπτά, για να μεταφέρω (παραφρασμένα) τα όσα είπε αξιωματούχος της ευρωζώνης. Οι εξελίξεις τείνουν να λάβουν δραματική τροπή. Η ένταση στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, το πλήθος των σεναρίων που μεταφέρονται από παντού, αλλά και το αίσθημα γενικής παράλυσης στο κράτος και στην οικονομία επιτείνουν την ατμόσφαιρα αβεβαιότητας στη χώρα.

Τις τελευταίες μέρες μάλιστα δημιουργείται η εντύπωση ότι βρισκόμαστε προ μεγάλων γεγονότων ικανών να κλονίσουν τη λειτουργία της οικονομίας και να διαταράξουν την κοινωνική ειρήνη. Ήρθε η ώρα όμως να αρχίσουν οι κυβερνώντες να ανησυχούν σοβαρά για όσα απειλούν τη χώρα και τους πολίτες της. Οφείλουν να πράξουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, προκειμένου να αποτρέψουν το επερχόμενο μεγάλο κακό και να αποκαταστήσουν την τρωθείσα δυσπιστία , την  πίστη των πολιτών.

Γιατί όσο διατηρείται ατμόσφαιρα αδιεξόδου η δυσπιστία θα πολλαπλασιάζεται και η αμφισβήτηση θα θεριεύει.

Από εδώ και πέρα, αν διατηρηθούν οι συνθήκες έντασης, όλα δυστυχώς μπορεί να συμβούν.