Καθόταν  στο  παγκάκι  και  σκούπιζε  διακριτικά  τα  δάκρυά  της. Δίπλα  το  πεντάχρονο  κοριτσάκι  της  προσπαθούσε  να  την  κάνει  να  το  προσέξει  και  να  του  χαμογελάσει  έστω. Κάπου  κάπου  της  χάιδευε  τα  μάγουλα  και  τη  ρωτούσε: ” μαμά, γιατί  είσαι  λυπημένη; μη  στενοχωριέσαι, ο  μπαμπάς  θα  τελειώσει  τις  δουλειές  του  και  θα  έρθει ”. …

 

 

  Η  μικρή  είχε  αδυναμία  και  στον  πατέρα  της, για  τον  οποίο  δεν  ήξερε  ότι  τις  εγκατέλειψε. Τον  αναζητούσε  βέβαια  μέρες  τώρα, αλλά  η  μητέρα  πώς  να  της  το  πει  ότι  είχαν  πάει  πια  στους  δικηγόρους  για  διαζύγιο  και  εκεί  που  έφτασαν  τα  πράγματα  δεν  έχουν  πισωγυρισμό;

 

   Σε  συζήτηση  που  έγινε   με  πρόσωπο  της  εμπιστοσύνης  της, φάνηκε  ότι  η  νεαρή  μητέρα  δεν  έβρισκε  σφάλματα  στον  εαυτό  της. Είχε  εξαντλήσει, έλεγε, κάθε  προσπάθεια, για  να  μη  διαρραγούν  οι  σχέσεις  τους. Αναλάμβανε  και  την  ευθύνη  ότι  τον  είχε  επιλέξει  για  σύζυγο  μόνη  της, παρά  τις  αντιρρήσεις  των  δικών  της. 

 

  Ήταν  όμως  ο  σύζυγος  επιπόλαιος  και  άσωτος  χαρακτήρας. Αλλιώς  ήταν  ευχάριστος  τύπος, αλλά  μ΄αυτήν  την  επιπολαιότητα  ήρθαν  σε  οικονομικά  αδιέξοδα. 

   Αυτό  στη  συνέχεια  έγινε  και  αιτία  να  χωρίσουν  τα  πορτοφόλια  τους. 

   Δε  στέριωνε  σε  καμιά  δουλειά. 

   Η  γυναίκα  άνοιξε  μια  δική  της  επιχείρηση, την  οποία  διεκδικούσε  ο  άντρας  της  και  για  τον  εαυτό  του. Αυτή  για  την  αναξιοπιστία  του  δεν  την  έγραφε  και  στο  δικό  του  όνομα. 

    Συν  τοις  άλλοις  της  ασκούσε  και  φραστική  βία  με  πολλούς  προσβλητικούς  και  ταπεινωτικούς  χαρακτηρισμούς. 

 

   Όλα  αυτά  και  άλλα  γεγονότα  ψύχραναν  την  αγάπη  της  και  δεν  μπορούσε  να  του  είναι  τρυφερή. 

   Έτσι  δεν  ήθελε  ν΄ακούσει  τίποτε  γι΄αυτόν, παρόλο  που  αυτός  εκ  των  υστέρων  την  ικέτευε  να  μη  χωρίσουν. 

 

   Αυθόρμητα  μ΄όλα  αυτά  έρχονται  στη  σκέψη  μας  τα  λόγια  του  αποστόλου  Παύλου:” …όπως  η  Εκκλησία  υποτάσσεται  στο  Χριστό  έτσι  και  οι  γυναίκες  πρέπει  σ΄όλα  να  υποτάσσονται  στους  άντρες  τους.  Οι  άντρες  ν΄αγαπάτε  τις γυναίκες  σας, όπως  ο  Χριστός  αγάπησε  την  Εκκλησία  και  πρόσφερε  τη  ζωή  Του  γι΄αυτήν…Όποιος  αγαπάει  τη  γυναίκα  του  αγαπάει  τον  εαυτό  του…Και  η  γυναίκα  να  σέβεται  τον  άντρα  της”. 

 

   Καθώς  και  το  άλλο:  ”Στους  εγγάμους…  δίνω  εντολή, όχι  εγώ  αλλά  ο  Κύριος, η  γυναίκα  να  μη  χωρίζει  από  την  άντρα  της. Κι  αν  χωρίσει, να  μη  ξαναπαντρευτεί  ή  να  συμφιλιωθεί  μαζί  του ”. 

 

   Αναρωτιέται  όμως  κανείς  αν  μπορεί  να  ισχύει  αυτός  ο  κανόνας  για  κάθε  περίπτωση. 

 

   Η  Εκκλησία  βέβαια  από  οικονομία  και  συγκατάβαση  επέτρεψε  και  το  δεύτερο  και  τον  τρίτο  γάμο  με  ορισμένες  προ’υ’ποθέσεις  σίγουρα. 

 

   Στο  ιστορούμενο  περιστατικό,  όταν  το  δεύτερο  πρόσωπο  ρώτησε  ποια  ήταν  η  σχέση  τους  με  την  Εκκλησία, η  μητέρα  έδειξε  ότι  αυτό  δεν  τους  ενδιέφερε  ιδιαίτερα. 

   

  Σε  λίγο  κατέφθασε  εκεί  και  μια  φίλη  της. Κι  αυτή  διαζευγμένη.  Αιτία; Ο  άντρας  της  ήταν  κατευθυνόμενος  απ΄τη  μητέρα  του  και  μετά  το  γάμο. Η  αδυναμία  του  ήταν  όχι  αυτή, αλλά  η  πεθερά  της, η  οποία  επενέβαινε  στη  σχέση  τους. Αποτέλεσμα  η  ψυχρότητα  κι  ο  άντρας  της  να  αναπτύξει  εξωσυζυγικές  σχέσεις. 

   Τέλος  το  διαζύγιο. 

 

   Εδώ  μπορούμε  να  σταθούμε  λίγο. 

  Τα  διαζύγια  στις  μέρες  μας  αυξήθηκαν  ανησυχητικά. Εξαπλώνονται  σαν  τη  λαίλαπα. Έφτασαν  και  μέχρι  τη  διπλανή  μας  πόρτα  είτε  αυτή  είναι  συγγενικό  μας  σπίτι  είτε  της  γειτονιάς  στην  κυριολεξία, αλλά  και  της  δικής  μας  οικογένειας. 

 

   Η  μείωση  εξάλλου, σύμφωνα  με  τη  στατιστική, και  του  αριθμού  των  γάμων  δείχνει  ότι  οι  Έλληνες  γι΄αυτό  προτιμούν  την  εργένικη  ζωή  ή  το  σύμφωνο  συμβίωσης, που  διαλύεται  όποτε  θέλουν  κι  όχι  το  μυστήριο  και  το  αδιάλυτο, όπως  το  ορίζει  ο  Θεός  και  το  θέσπισε  η  Εκκλησία.  

 

  Στην  κρίση  του  θεσμού  της  οικογένειας  συντέλεσε  πολύ  και  το  ότι  η  γυναίκα  καταπιέζονταν  φοβερά  στις  προηγούμενες  γενιές.

   Γι΄αυτό  τώρα  με  τη  χειραφέτησή  της  αντιτάσσει  το  διαζύγιο  εύκολα. Φτάσαμε  στο  άλλο  άκρο. 

  Έτσι  κοντεύουμε  να  μιμηθούμε  πολλά  άλλα  κράτη, των  οποίων  το  οικογενειακό  Δίκαιο  επιτρέπει  τη  διακοπή  του  γάμου  με  εξευτελιστικές  διαδικασίες.   

   Αλλά  και  η  τεχνική  πρόοδος  με  τα  αυτοκίνητα, τα  τηλέφωνα, το  ίντερνετ  διευκολύνοντας  την  επικοινωνία  και  την  έξοδο  από  το  σπίτι, συμβάλλουν  και  στην  ανάπτυξη  εξωσυζυγικών  σχέσεων.

     Eπίσης  και  το  ότι   έχουν  και  περισσότερο  χρόνο  ελεύθερο  οι  άνδρες  και  οι  γυναίκες. 

 

   Αλλά  και  η  τηλεόραση  και  ο  τύπος  με  τις  διαφημίσεις  και  τα  πρότυπα  που  προβάλλουν  υποσκάπτουν το  θεσμό  του  γάμου, καθώς  και  με  ανεύθυνες  τοποθετήσεις  τους  οι  δημοσιογράφοι  και  παρουσιαστές.  

 

  Το  ότι  βέβαια  δεν  είναι  απλή  υπόθεση  και  περίπατος  στο  πάρκο —  και  κατά  μία αγγλική  παροιμία —   ο  γάμος,  είναι  γεγονός. Είναι  από  τις  πιο  χαριτωμένες, αλλά  και  πιο  προβληματικές  για  τους  περισσοτέρους  μας  και  πιο  δύσκολες  φάσεις  της  ζωής  μας. 

 

 Σ΄αυτό  συνηγορεί  και  το  εξής  ανέκδοτο:

 Ήταν  κάποιος  κακοποιός  που  τον  είχαν  καταδικάσει  σε  απαγχονισμό. Όταν  τον  πήγαιναν  να  τον  κρεμάσουν, στο  δρόμο  κάποιος,  καμένος  από  το  γάμο  του,  ρώτησε: πού  τον  πάτε;  Να  τον  κρεμάσουμε, του  απάντησαν. Ορέ, παντρέψτε  τον  καλύτερα. Το  μαρτύριο  του  γάμου  είναι  φοβερότερο  απ΄της  αγχόνης. Αυτό  τελειώνει  σε  λίγα  λεπτά, του  γάμου  σε  σακατεύει  για  χρόνια…

 

  Όντως  η  υπακοή, η  υπομονή, η  ταπείνωση  και  η  αφοσίωση  που  απαιτεί  ο  γάμος  είναι  αργό  και  συνεχές  μαρτύριο, όταν  ο  σύντροφος  μάλιστα  είναι  ιδιόρρυθμος  και  ιδιότροπος  και  όταν  και  οι  δυο  είναι  δυναμικές  προσωπικότητες  και  για  την  κυριαρχία  του  ενός  στον  άλλο  αναπτύσσεται  μια  ανταγωνιστική  διάθεση. 

 

     Σήμερα  αυτές  οι  αρετές  θεωρούνται  παλιές, ταπεινωτικές  και  παρωχημένες.  Γι΄αυτό  και  με  την  πρώτη  δυσκολία  οι  νέοι  πετούν  τα  στέφανα  του  γάμου. 

 Ξεχνούν  ή  δεν  ξέρουν  πως  ο  προορισμός  μας  δεν  είναι  η  γη,  αλλά  ο  ουρανός. Γι΄αυτό  ο  γάμος  δε  δόθηκε  για  καλοπέραση, αλλά  είναι  δρόμος  για  τον  αγιασμό  μας. Την  τελείωσή  μας.  

   Ο  ένας  να  υποβοηθάει  τον  άλλο  να  ξεπεράσει  τα  πάθη  του  και  τα  προσωπικά  του  αδιέξοδα  είτε  αυτά  λέγονται  αδυναμία  σαρκική  είτε  συναισθηματική  είτε  άλλες  κακές  έξεις.  

 

    Και  ο  Θεός  γι΄αυτόν  τον  αγώνα έδωσε  να  ζει  ο  άνθρωπος  και  εξαιρετικά  δώρα  Του.  Τη  συζυγική  αγάπη  και  την  ικανοποίηση  του  πατρικού  και  μητρικού  φίλτρου. 

  Tην  οικογενειακή  θαλπωρή.    

   

Διαφορετικά  όντως  ”βαριά  η  καλογερική  κι  ασήκωτος  ο  γάμος”, κατά  την  παροιμία. 

 

   Έτσι  σήμερα  ο  εγωκεντρισμός, η  υπερβολική  ή  και  μοναδική  βαρύτητα  στο  σεξ,  η  αυτονόμηση  των  συζύγων, η  έλλειψη  πολύ  νωρίς  της  τρυφερότητας, τα  πικρόχολα  λόγια, η  θεωρία  ότι  κρυφές  εξωσυζυγικές  σχέσεις  στηρίζουν  ή  και  συμπληρώνουν  τα  κενά  του  γάμου — η  μοιχεία  με  άλλα  λόγια —  και  η  έλλειψη  συγγνώμης  είναι  μερικά  από  τα  αίτια  της  διάλυσης  του  γάμου. 

 

   Τα  νεαρά  ζευγάρια  θαμπώνονται  στην  αρχή  από  ένα  συναισθηματικό  ενθουσιασμό, παράφορο  ερωτισμό, από  λόγια  αισθηματολογίας, που  κρύβουν  τότε  από  τα  μάτια  των  μελλονύμφων  τυχόν  αδυναμίες  και  ελαττώματα.

 

   Και  βέβαια  όλα  αυτά  είναι  θεμελιακά  για  οικογένεια.

   Είναι  θεία  δώρα  και  προ’υ’πόθεση, για  να  φθάσουν  δυο  νέοι  στο  γάμο.

   Μοιάζει  με  το  φούντωμα  της  φωτιάς, όταν  της  βάζουμε  προσανάμματα. Μόνο  που  χρειάζεται  και  κούτσουρα , για  να  σιγοκαίει  και  να  ζεσταίνει  σταθερά  και  ήρεμα  το  σπίτι. 

 

  Οι  αρετές  που  πρέπει  να  καλλιεργήσουν  οι  σύζυγοι –όχι  μόνο  οι  γυναίκες —  είναι  τα  κούτσουρα  που  θα  τροφοδοτούν  την  αγάπη  τους. 

 

   Μόνο  το  εκρηκτικό  συναίσθημα  και  η  διέγερση  του  ενστίκτου  δε  φτάνει. Αυτό  είναι  ένα  κατώτερο  είδος  αισθήματος, που  συναντιέται  νομίζουμε  και  μέσα  στη  ζωική  κλίμακα. 

  Ύστερα  αυτό  δε  διαρκεί  πολύ. Την  επόμενη  κιόλας  μέρα  του  γάμου  ανοίγουν  τα  παραβάν  κι  αρχίζει  ο  καθένας  να  αποκαλύπτεται  με  τα  πάθη  του  και  τις  αδυναμίες  του. 

   Από  τότε  αρχίζει  να  δοκιμάζεται  η  ανθεκτικότητα  της  αγάπης, η  οποία,  για  να  γίνει  σταθερή  και  αμετάπτωτη  και  για  να  μη  ραγίσει  από  τις  αντιξοότητες  που  θα  έρθουν  να  τη  φιλτράρουν, να  την  ωριμάσουν  και  να  την  περάσουν  στην  αιωνιότητα,  πρέπει  να  θωρακισθεί  με  τις  αρετές  της  συγχωρητικότητας, της  ανοχής  και  της  αποβολής  του  εγώ. 

 

  Στη  θέση  του  να  μπει  το  εμείς. Όλα  κοινά  και  διάφανα  μεταξύ  των  συζύγων. Όχι  χωριστά  πορτοφόλια, όχι  οι  γονείς  μου  και  οι  γονείς  σου. Όχι  φιλίες  ύποπτες  και  παθολογικές. Όχι  κουμάντο  οι  γονείς  και  όποιοι  τρίτοι. Ούτε  και  αποξένωση  τελεία  από  αυτούς. Μόνο  αποστάσεις  που  ασφαλίζουν  τη  συζυγική  υγεία. 

 

  Μια  συνεξήγηση  επίσης  το  βράδυ  θα  ήταν  εποικοδομητική. 

 

  Και  πάνω  απ΄όλα  όχι  ο  Χριστός  έξω  από  τη  συζυγία. Η  προσευχή  είναι  από  τα  πιο  δυνατά  όπλα  κατά της  διάλυσης  του  γάμου. 

   Μ΄αυτή  την  προσφυγή  στο  Θεό  θα  βρίσκουμε  τη  δύναμη  να  συγχωρούμε  προσβολές  και  ταπεινώσεις  και  να  αλλάζουμε  τη  διάθεσή  μας, καθώς  και  του άλλου. 

 

   Παράλληλα  ας  συνδέσουμε  την  οικογένειά  μας  και  με  ένα  πνευματικό. Είναι  πολύ  σπουδαία  επένδυση  αυτό  για  το  γάμο  μας. 

 

  Έτσι  το  συναίσθημά  μας  θα  σιγοκαίει  και  θα  αναζωπυρώνεται  παρά  τα  προσκόμματα  που  θα  δημιουργούν  πάντοτε  ο  διάβολος, ο  εαυτός  μας, οι  τρίτοι  άνθρωποι  και  ο  κόσμος. 

 

  Αμήν. Ο  Θεός  να  δώσει. 

 

                                                                                                                                             Ζιώγα  Κατερίνα

                                                                                                                                             Εκπαιδευτικός